Δημοπρασία Κλεφτών

Μέρος Τρίτο

            Ο Ντέιβ προσπαθούσε ώρα τώρα να σφίξει το ζωνάρι ώστε να μην του πέφτει το κάτω μέρος της πανοπλίας. Μα καμία τύχη. Ή θα ήταν πολύ σφιχτό και δεν θα έπαιρνε ανάσα ή πολύ χαλαρό και θα κινδύνευε να αποκαλυφθεί μπροστά σε δεκάδες στρατιώτες.
«Μπορείς να σταματήσεις επιτέλους;» ο Φρίντριχ του είχε αρπάξει το χέρι και το βλέμμα του έκαιγε.
«Αυτό ας το σκεφτόσουν όταν αποφάσισες να μου δώσεις την φορεσιά του γομαριού. Μια χούφτα άνθρωπος είμαι. Κοίτα με! Επιπλέω εδώ μέσα!» άνοιξε διάπλατα τα χέρια του και πράγματι το θέαμα ήταν για γέλια, πόσο μάλλον για κλάματα. Τα μανίκια κρέμονταν, μπορούσαν να χωρέσουν ένα ακόμα ζευγάρι χέρια, ο μεταλλικός θώρακας έβγαινε και έμπαινε με μεγάλη άνεση δίχως οι μεντεσέδες να πειραχτούν και η εσωτερική φολιδωτή πουκαμίσα έφτανε ως τα γόνατά του. Μόνο η ζώνη παρέμενε κάπως σταθερή και αυτό με μία αυτοσχέδια παραπάνω τρύπα για να κουμπώνει. Ο Φρίντριχ κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μην γελάσει.
«Οκ... Ίσως να μην είναι τόσο εφαρμοστή» σχολίασε μα γρήγορα κατάπιε την επόμενη φράση όταν πρόσεξε το βλέμμα του συντρόφου του. «Εντάξει. Δεν σταθήκαμε τόσο τυχεροί, κι εμένα είναι κάπως στενή, αλλά δες και την θετική πλευρά. Σε λίγη ώρα θα έχουμε βγει από τον πέτρινο αυτό λαβύρινθο και θα αναπνέουμε ξανά τον καθαρό και πολύτιμο αέρα».
«Οκ. Συμμερίζομαι την αισιοδοξία σου, παρόλα αυτά, ακόμα δεν έχω ακούσει πως θα καταφέρουμε να βγούμε από εδώ μέσα».
«Είναι απλό, δεν το βλέπεις;»
«Όχι. Όχι δεν το βλέπω» δίπλωσε τα χέρια του στο στέρνο και κοίταξε το ψιλότερο άνδρα με δυσπιστία στα μάτια.
«Για το όνομα, Ντέιβ, πόσο ηλίθιος πρέπει να είσαι; Πιστεύεις πως θα ερχόμασταν ως εδώ, διακυβεύοντας τα ίδιας μας τα τομάρια για το τίποτα; Χωρίς τουλάχιστον ένα δεύτερο πλάνο;»
«Περισσότερο πίστευα πως θα ερχόμασταν ως εδώ και θα φεύγαμε με τα χέρια γεμάτα και όχι δεμένα» κούνησε παραστατικά τους καρπούς του ενώ ο Φρίντριχ τον κόλλησε στον τοίχο απότομα.
«Πρόσεχε τους τόνους σου αν δεν θες όντως να μας δέσουν στα μπουντρούμια τους» τα κορμιά τους είχαν κολλήσει, και η ανάσα του έπεφτε καυτή στην ιδρωμένη επιδερμίδα του Ντέιβ, ο οποίος απλά έγειρε το κεφάλι του στο πλάι, κάπως ζαλισμένος... κάπως αναστατωμένος.
«Και οι δυο σας θα έπρεπε να προσέχετε καλύτερα τα νώτα σας» η Τρίτη φωνή τους έπιασε απροετοίμαστους. Πάγωσαν στις θέσεις τους και κοιτάχτηκαν για λίγο. Με τις ματιές τους κατάφεραν να προετοιμαστούν και να συνεννοηθούν για τις κινήσεις τους. Θα ήταν γρήγοροι, συγχρονισμένοι και πάνω από όλα αδίστακτοι. Ο Ντέιβ συμφώνησε σιωπηλά με ένα νεύμα και ο Φριντριχ τον ελευθέρωσε από τον στενό κλοιό του κορμιού του. Πριν προλάβει να αντιδράσει ο εχθρός, το χαφ ορκ έστριψε προς το μέρος του ξένου, με τις μικρές του λεπίδες καλά κρυμμένες ανάμεσα στα δάχτυλα του και έτοιμες να τις ρίξει όταν ξεπετάχτηκε ο Ντέιβ μπροστά του με ένα από τα κολιέ του τυλιγμένα στο καρπό του και το πετράδι να το μετακινεί απαλά πέρα δώθε. Ο Φρίντριχ ξαφνιάστηκε καθώς δεν πήγαινε καθόλου το σχέδιο όπως ακριβώς υπολόγιζε. Τα άκρα του όμως λειτούργησαν πολύ πιο γρήγορα από το μυαλό του και για να αποφύγει τη σύγκρουση των στιλέτων με τον ανόητο φίλο του, ρίχτηκε στο πλάι και οι λεπίδες κοπανήθηκαν στο πέτρινο τοίχωμα.
«Ηλίθιε» ξεφύσησε ενώ ο Ντέιβ στεκόταν με το γνωστό αλαζονικό βλέμμα όπως κάθε άλλη φορά που έπαιζε με τα μπιχλιμπίδια του. Βημάτισε προς το μέρος του και του έδωσε μια γερή καρπαζιά στον σβέρκο «Ηλίθιε λέω!»
«Είσαι τρελός;!» ανταποκρίθηκε γεμάτος παράπονο και τρίβοντας το κεφάλι του.
«Το σχέδιο ήταν να επιτεθώ εγώ και εσύ να φύγεις πριν πλακώσουν οι ενισχύσεις!» εξήγησε φωνάζοντας.
«Και περίμενες να το καταλάβω αυτό με ένα βλέμμα; Νόμιζα πως αυτό το βλέμμα είναι για να χρησιμοποιήσω αυτό!» αντιμίλησε δείχνοντας το μενταγιόν.
«Αυτό είναι για τις κόκκινες καταστάσεις! Όχι για μια απλή κίτρινη!»
«Μα τους θεούς, εσύ και οι καταστάσεις σου!» αναφώνησε αγανακτισμένος.
Ο διαπληκτισμός τους προκάλεσε γέλια από τον τρίτο άνδρα τα οποία και τους επανέφεραν στην σκληρή πραγματικότητα.
«Συγχωρέσετε με για την μικρή αυτή διακοπή αλλά θα ήθελα πολύ να με ακολουθήσετε» χτύπησε τα δάκτυλά του και τουλάχιστον εφτά άνδρες θωρακισμένοι πλήρως και με γιγάντια κοφτερά όπλα παρουσιάστηκαν από πίσω του.
Ο Ντέιβ τράβηξε διακριτικά το μανίκι του Φρίντριχ ο οποίος τον κοίταξε αμέσως. «Κίτρινο ή κόκκινο;» ρώτησε ψιθυριστά.
«Μαύρο, Ντέιβ...Αυτό είναι σίγουρα μαύρο».