........karanlık
Karanlıkta iyi göremeyiz. Bende karanlıktayım ve kimse beni göremiyor. Işığım olup beni görmelerini sağlar mısın?
...
Bunu şu anda Seungmin'in balkonundan yazıyorum. Kaçtım. O iğrenç yerden bir günlüğüne uzaktayım.
Bir süre soğukta tek başıma dolaştım. Düşünmedim ama. Sanki ruhsuz bir bedenin etrafta dolanmasına benzetti görenler. Sadece nefes almaya odaklandım. İlk defa tek başıma nefes almanın nasıl bir şey olduğunu hissettim. Özgürlük olarak adlandırılan böyle bir şey miydi acaba?
Uzun süre dolandıktan sonra daha önce sadece bir kere geldiğim evin önünde durdum. Neyse ki hafızam çok iyiydi. Sanırım tek iyi olduğum konu bu. Gerçi okul birincisiyim ama kimse bunu umursamaz. Benim kim olduğumu bilenler genelde kardeşimden bilirler. Onların da adımı bildiğini bile düşünmüyorum.
Kapıyı tereddüt ederek çaldığımda Seungmin uykulu gözlerle kapıyı araladı. Onu uykusundan uyandırmak istememiştim ama bir gün uykusuz kalsa bir sorun olmazdı sanırım. Ben yıllardır uyumadığım halde ayaktaysam bu benciliği ona da yapabilirdim.
Şaşırsa da beni hemen içeri aldı. Bana kahve ve bir battaniye getirene kadar üşüdüğümü fark etmemiştim bile. Doğru kişiye geldiğimi hissedebiliyordum. Bu gece ona güvenmeyi seçtim ve yanında saatlerce ağladım. Hiç bir şey anlatmadım belki ama ilk defa göz yaşlarımın bir şahidi oldu.
Sabırla saatlerce saçlarımı okşadı. Hiç bir şey sormadan sadece sarıldı. Ona o kadar minnettarım ki bu duyguyu tarif edemem. Teşekkür ederim Seungmin. Sana sığınmamı kabul ettiğin için. Teşekkür ederim beni anlayışla karşıladığın için. Teşekkür ederim acılı hayatımda güvendiğim tek arkadaşım olduğun için.
Teşekkür ederim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mariposa/Minsung
Short Story[Tamamlandı] 'Han Jisung, oldukça umutsuz bir aşıktı. Aşık olmaması gereken birine tutulmuştu. Canından çok sevdiği ikizinin sevgilisine. Günden güne içine attığı bu sevgi ve hayattan gördüğü şiddet dayanılmaz bir noktaya geldiğinde o bu hayattan gi...
