SHE'S MINE

Chapter 1

"Arigatou guzaimasu!"

Sabay-sabay na pagpapa-alam namin sa aming guro para sa huling klase sa araw na ito.

When everyone is buzzing around chatting of where to go after class, here I am fixing my things to get ready to go home.

Mula nang mamatay ang Mama ko na pilipina sampung taon na ang nakakaraan at iwan ako sa puder ng ama kong hapon kasama ang kuya ko, naging mailap na ako sa ibang tao. Hindi lang dahil sa hanggang ngayon ay dinaramdam ko parin ang pagkawala ni Mama, well partly yes, but because I felt like I was caged in our own home with my grandparents.

In the past years, my father has been taking over of our family business. It seems like this is his way to cope up with our loss of our mother. He'd been stricter with everything around him. What he wants should be followed. Dahil dito, palagi din silang nag-aaway ni kuya kaya madalas na lang sya kung umuwi sa amin. Higit na sa akin na isang babae, tila hindi ako pwedeng gumawa ng mali o mabigo sa kahit saan lalo na sa mata ng aming pamilya.

"Tadaima." Walang gana kong sabi pagpasok ko sa malawak naming sala pero wala man lang akong narinig na umimik. It's not that I'm expecting though.

Kataka-taka na wala akong mahagip maski isa sa mga tao ni Papa. Pagsinabi kong "tao", hindi basta-basta mga katulong sa bahay lang kundi ang mga parang siga na mga pa ikot-ikot sa labas ng aming masyon.

Kilala ang aming pamilya hindi lang dahil sa yaman at kapangyarihan nito ngunit dahil din sa impluwensya na dulot ng Yakuza, samahang pinamumunuan ng aming pamilya.

"Tobio-kun," narinig kong boses ni lola mula sa nakasaradong pinto na karaniwan dito sa Japan, " matagal ko nang sinasabi sa'yo na dapat dati mo nang pinaalam kay Akemi ang nakatakdang pag-iisang dibdib nya sa tagapag-mana ng pamilya Sato para hindi na sya mabigla at para rin naman sa kanya yan."

"Alam ko ang ginagawa ko Ma. Alam ko din na susunod lang ang anak ko. Kahit kailan ay hindi yun sumuway sa akin. At isa pa, abala ako. May bagong kakompitensya sa negosyo. Higit ko iyong pagtuunan ng pansin."

Sa narinig ay napabuntong hininga na lang ako ng malalim at umakyat na sa aking kwarto. Agad akong nahiga sa aking tatami (Japanese bed) at kinapa ang aking sarili na nakadama ng sakit at hinanakit sa aking pamilya lalo na sa aking ama. Paano sila basta-basta nakapagdesisyon ng ganoong bagay para sa akin? Am I like a toy for them that they can just disregard that easily?

Humarap na lang ako sa kabilang bahagi kung saan ang aking bintana at tahimik na umiyak.

Okasan, bakit basta mo na lang kaming iniwan? Wala nang dadamay sa akin at sasabihin na magiging okay lang ang lahat. 

_________________________________________________________________

a/n: Yeeee! been trying to finish this chap but just posted it now. 

Reminder: Unnecessary comments are not welcome so better keep it for yourself. I'm just trying to release my stress through writing so spare me you dilemma. chao!