Kara Atlı

1. Bölüm Geçmişin Acı İzi

12.05.2010

Kulaklarıma ulaşan boğuk bağırış sesleri duyuyordum. Biraz dinlemeye devam edip uyumaya karar vermışken artan bağırış sesleriyle derin uykumdan uyandım. Başta ne olduğunu anlamasam bile sonradan anne ve babamın seslerini net bir şekilde birbirinden ayırt edebildim. Bağırış sesleri önce evin duvarlarına sonra da benim kulaklarıma şiddetli bir tokat gibi çarpmıştı. Güneşi bi kenara bırakarak yattığım koltuktan ayaklarımı sarkıttım. Hala daha ne olduğunu tam olarak idrak edemiyordum. Alışmıştım evde sürekli bağırış olmasına ama bu diğerlerinden daha şiddetli ve daha yıkıcıydı. Arada gelen bir şeye vurma seslerini ise çözmekte zorlanıyordum. Neye vuruyolardı,yukarıda ne oluyordu? Küçük kalbim korkuyla sıkıştı adım atmak istesem de korkudan tek bir adım dahi atmama izin vermedi ayaklarım.

Bu kadarını da yapmazdı babam tamam kızardı, döverdi bizi ama anneme vurduğunu görmemiştim hiç daha önce. Bize vursa da sevdiğini biliyordum çünkü babaannem söylemişti 'babalar dövse de sever' diye.  Ben de buna inanmıştım küçüklüğümden beri ne kadar kızsa da seviyordu bizi biliyordum.

Elim oturma odasının kolunda öylece asılı dururken anneannemin hala daha niye kalkıp bir şey yapmadığını aklım almıyordu. Bu kadar sese nasıl kalkmamıştı. Küçük ayaklarımla ses çıkarmamaya özen göstererek merdivenlere doğru adımladım. Siyah demir trabzanlara tutunarak parmak uçlarımda yürümeye başladım. Her bir adımımda sesler daha da çok artıyor ve benim kalbim daha da çok sıkışıyordu. Ellerimin titremesinden dolayı trabzanlar ses çıkarmaya başlayınca elimi ateşe atmış gibi çektim hızlıca. Korkudan duvara sırtımı dayayarak çıkmaya devam ettim.

Normalde saniyesinde çıktığım merdivenleri şimdi dakikalar geçse bile çıkamıyordum. İçimde öyle bir yıkım vardı ki, içim öylesine yaniyordu ki sanki yukarda olanları görünce daha da artacak ve bir daha toparlanamayacak gibi hissediyordum.

Bağırışlar daha da artmaya başlamıştı. Annemin babama ağlayarak 'dur, yapma' diye bağırması artık daha netti. Bunu duymak kalbimde bir şeyleri kırdı. Ama hala bi umudum vardı ya rüyaysa ya gerçekten de babam böyle yapmıyorsa ben yanlış duyuyorsam. Bu içimdeki umut bile merdivenleri çıkmamı hızlandırdı. Annemlerin yatak odasının kapısı kapalı olduğu için ara balkona doğru adımladım.

Böylece her şeyin benim bir yalnış anlamamdan ibaret olduğunu kendime kanıtlayacaktım. Kanıtlayacak ve içimde yaşayan mükemmel baba portresi yaşamaya devam edecekti. Bu inançla biraz daha hızlı olmaya çalışarak ara balkona ulaştım.

Ellerim balkonun kapısını tutarken, aklıma gelen şeyle bedenim kasıldı. Balkonun kapısı yağlanmadığı için fazlasıyla ses çıkarıyordu. Elimi daha da çok sıkışan kalbime yaslayarak korkuyla kapının kolunu aşşağıya doğru indirdim. Çıkan yüksek sesle korkuyla elimi kapı kolundan çektim, bedenimi şiddetli titrelemeler sarardı. Tek duamin babamın bu sesi duymamasıydı eğer duyarsa sıra annemden sonra bana geçicekti.

Sesleri dinlemeye başladım, bağırışların ses kesmeden devam etmesiyle ne zaman tuttuğumu fark etmediğim nefesimi dudaklarımdan dışarı bıraktım. Balkon kapısını ses çıkarmamaya özen göstererek kendime doğru çektim ve cama doğru adımladım.

Birazdan görüceklerim benim mükemmel baba figürünün yıkımı da olabilirdi mimarı da. Ben o baba figürünü kendi içimde o kadar zor oluşturmuştum ki yıkılmasın istiyordum. Hayatımda bi tek bir şeyi bu kadar istemiştim o da buydu yıkılmasın orda öylece kalsın. Hayalimdeki yerini kirletmesin çamurla bezemesin istedim o an.

İçten içe biliyordum yıkılıcaktı, çamura bulanacaktı ama bi umut olmasın istedim. Annemin çığlıkları kulaklarımı tırmalarken titreyen bedenim sanki daha çok titreyebilirmiş gibi daha da çok titremeye başladı. Adımlarım yavaşlamıştı böyle olmaması gerekiyordu ama olmuştu. Kalbim sanki daha fazla olabilirmiş gibi korkuyla daha da hızlı atmaya başlamıştı.