Vrijheidsdressuur vanuit een rolstoel!

Mimi, mijn overleden pony

Hoi allemaal,

Ik heb besloten om over mijn allereerste, overleden pony te vertellen, omdat ik de ervaringen die ik heb opgedaan met Mimi - want zo heette ze - ook zal gebruiken om bepaalde kunsten uit te leggen in het boek. Het is daarom wel belangrijk om te weten wie Mimi was. Ik zal het kort houden, want dit blijft toch altijd een beetje moeilijk. Vragen mogen uiteraard altijd gesteld worden.

Toen ik in de brugklas zat, kreeg ik Mimi, de eerste pony die echt helemaal van mij was. Ze was net een half jaar oud toen ik haar kreeg en ze was een mini-shet, net zoals Chicka. Chicka lijkt ook als twee druppels water op haar, één van de redenen waarom ik, jaren later, Chicka direct kocht. Uiterlijk gezien zijn er dus weinig verschillen te ontdekken, maar innerlijk had er geen groter verschil kunnen zijn.

Mimi was een geweldige pony. Iedere dag was ik bij haar in de wei te vinden. Ze kon met iedereen overweg; ze was de zachtaardigste pony die ik ooit heb ontmoet. Ze was mijn beste vriendin en ik hield ontzettend veel van haar. Met haar ben ik begonnen aan de vrijheidsdressuur en aan clickertraining, iets wat we allebei fantastisch vonden en waar Mimi bovendien érg goed in was. Ze kon bijna alle vergevorderde kunstjes, maar ik was het meest trots op de oefening 'doodschieten' - de ironie.

Ik liet Mimi liggen op commando, en vervolgens maakte ik een ouderwets cowboy-pistooltje met mijn vingers. Ik richtte mijn vizier op Mimi en zodra ik 'POEF!' zei, klapte ze op haar zij en bleef ze roerloos liggen. Op mijn stemcommando kwam ze daarna weer omhoog.

Toen ze zo'n beetje alle kunsten kon, besloten we Mimi voor een (aangepaste) kar te spannen, waar ik ook met de rolstoel op kon. Ze schrok helemaal nergens van; we hebben zelfs aan de carnavalsoptocht meegedaan, wat Mimi nog leuker vond dan ik. Altijd en overal bleef ze rustig.

Té rustig, bleek toen Mimi vier jaar oud was. De dierenarts ontdekte een leveraandoening, waardoor ze erg afviel en apathisch werd. Alsof dat nog niet erg genoeg was, kreeg ze daarbovenop ook nog tetanus (alle paarden worden nu steevast ingeënt). Uiteindelijk is Mimi na een wekenlange strijd gestorven, toen ze een plotselinge koliekaanval kreeg. Het brak mijn hart en ik heb heel lang nog mezelf de schuld gegeven voor haar dood. Als ik misschien beter had opgelet...

De dierenarts heeft ons - mij - echter herhaaldelijk op het hart gedrukt dat de leveraandoening iets erfelijks was, iets wat er altijd al is geweest. De ziekte had niet voorkomen kunnen worden. Mimi stierf op de eerste dag van de zomervakantie, en de laatste week van de zomervakantie ben ik bij Lieve gaan kijken. Dit vond ik heel erg - het voelde alsof ik Mimi wilde vervangen met een andere pony - maar helemaal géén pony hebben vond ik ook vreselijk. Zo veel van mijn tijd had ik besteed aan Mimi en nu hoefde dat plotseling allemaal niet meer.

Lieve werd gekocht en hoewel Mimi (nog steeds) een speciaal plekje in mijn hart heeft, merkte ik ook dat ik heel, heel erg veel van Lieve ging houden. Mimi ben ik natuurlijk nooit vergeten, maar af en toe heeft dit ook zijn nadelen. Als Lieve of Chicka bijvoorbeeld hoesten, iets langzamer naar me toekomen dan normaal of me gewoon met een vreemde blik aankijken, ben ik er al van overtuigd dat ze levensbedreigend ziek worden en een vreselijke, afschuwelijke dood gaan sterven. Het liefste heb ik dat de dierenarts iedere week langskomt om een uitgebreide check-up te doen - maar goed dat dit niet reëel is!

Chicka kocht ik een paar jaar later, want ik vond dat Lieve een kameraadje van haar eigen grootte nodig had; af en toe werd ze door de grotere paarden geterroriseerd en daarom wilde ik Lieve op een andere wei gaan zetten. Nu is Lieve juist degene die haar grootte misbruikt; Chicka de mini-shet zal altijd kleiner zijn dan Lieve de Shet en dit wist Lieve al voordat mijn nieuwe aanwinst ook maar een hoefje op Lieve's territorium had gezet.

Mijn twee pony's kunnen meestal echter goed met elkaar opschieten, ze hebben veel aan elkaar. Lieve heb ik al een paar jaar, dus natuurlijk is die al verder dan Chicka met vrijheidsdressuur. Met haar werk ik nu aan de grotere kunsten, zoals compliment, zitten en liggen. Met mijn kleine Chicka ligt de focus vooral nog op de basis, en daar nemen we ook alle tijd voor. Als de basis niet goed is, kun je nooit (veilig) beginnen aan de grotere kunsten.

Ik wil mijn kennis en mijn paardjes graag met de wereld delen. Ik laat met plezier zien wat ik met ze kan en hoe ik de dingen op een creatieve manier vanuit mijn rolstoel aanpak en aanleer. Er is een heleboel mogelijk, als je er maar je best voor wil doen.

Ook zal ik jullie nog even overspoelen met een paar van mijn favoriete foto's, omdat ik gewoon niet kon kiezen welke nu het leukste was.