Hot Owl's // TsukkiYama

|12|I wanna be yours

Jest początek wakacji, trwa letnia przerwa. Ja nazywam się Tsukishima Kei i mam szesnaście lat. Jestem uczniem trzeciej klasy liceum oraz liderem Hot Owls.

Od najmłodszych lat byłem związany z muzyką. Zaczynałem od muzyki klasycznej poprzez grę na skrzypcach. Chciałem spełnić w ten sposób swoje marzenia... Wróć, marzenia mojej mamy. Próżno szukałem ideałów w swoim starszym bracie, który ćwiczył dużo ale na arenie narodowej nigdy nie był najlepszy. W naszym mieście ciągle ze sobą konkurowaliśmy, a ja zawsze byłem numerem dwa. Przez to wszystko skrzypce stały się moim największym przekleństwem.

Gdy skończyłem gimnazjum obiecałem sobie, że już nigdy nie dotknę tego instrumentu. W tajemnicy przed mamą kupiłem sobie gitarę basową, na której miałem zamiar nauczyć się grać. Robiłem to wtedy kiedy nikogo nie było w domu, nie chciałem by ktokolwiek o tym wiedział. Może po prostu bałem się ich komentarzy lub docinek na temat mojego nowego zainteresowania.

Potrzebowałem kogoś kto na nowo wprowadził by mnie w ten świat. Myślałem że poznam kogoś w szkole, ale przez swoje podejście do ludzi sprawiłem im tylko same kłopoty. Nie przepadałem za innymi, gdybym mógł w ogóle nie wychodził bym z domu. Ciężko było mi się z kimkolwiek dogadać.

Któregoś dnia, przypadkowo wpadłem na jednego chłopaka w szkole. Wyglądał dosyć dziwnie i strasznie ale widząc kartki z nutami od razu zaproponował mi pomoc. Chciałem ją odrzucić, ale pomyślałem że w przyszłości może mi się to przydać. Był pierwszą osobą, której szczerze zaufałem. Otworzyłem się przed nim i opowiedziałem swoją całą historię.

Moje zainteresowanie nim minęło, kiedy zacząłem coraz lepiej grać. Oddałem muzyce całe swoje serce i duszę. Z tego też powodu założyłem zespół, który okazał się być wielkim powodzeniem. Dźwięki tak bardzo przepełniały moje życie, że chciałem się nimi podzielić z resztą. Pokazałem im swój świat i razem z nimi go rozwinąłem. Mógłbym teoretycznie znowu grać samemu, tak jak ten cały Sakusa ale wolałem uniknąć takiej przyszłości. Solowe kariery mało mnie interesowały, wolałem grać w grupie gdzie większość sławy zgarniali ci przystojniejsi. Teraz wystarczyło, że jedne oczy były skierowane na mnie a ja byłem najszczęśliwszy na świecie.

Oczywiście nie powiedziałem mu jeszcze o swoich uczuciach ale prędzej czy później to zrobię. Muszę tylko poczekać na odpowiedni moment, bo praktycznie wszystko mam zaplanowane. Kuroo też spodobał się ten pomysł, więc to musi się udać.

Właśnie szedłem na spotkanie z Yamaguchim, nie widziałem się z nim od początku wakacji. Trochę za nim zatęskniłem, kiedy był na wyjeździe z rodzicami. Może nie trochę tylko bardzo. Dzisiaj też miałem się spotkać z chłopakami i powiedzieć im coś bardzo ważnego. Decyzja dwóch idiotów o pozostaniu w zespole mnie nie zdziwiła. Mimo że oboje skończyli już liceum, postanowili nadal przychodzić do szkoły na próby. Nawet w wakacje dyrektor pozwolił nam ćwiczyć w budynku placówki. W pierwszej chwili, trochę mnie to zdziwiło ale cieszyłem się że dostajemy tyle wsparcia od nauczycieli.

Kiedy zobaczyłem chłopaka siedzącego na ławce od razu przyśpieszyłem kroku. Gdy on mnie zauważył, zaczął biec w moją stronę. Nie wiedziałem co zrobić więc tylko rozłożyłem ręce w które po kilku sekundach wpadł. Mocno przytuliłem go do siebie, czułem jakbym go nie widział wieki. Serce biło mi coraz szybciej, zawsze w jego towarzystwie czułem się tak dobrze.

- Jak wam poszło nagrywanie płyty? Słyszałem od Kenmy że producent jest wami zachwycony! - to było pierwsze co usłyszałem z jego ust.

- Nie widzieliśmy się ponad tydzień a ty się pytasz o naszą płytę? - delikatnie się zaśmiałem. Przypomniałem sobie moment w którym musieliśmy razem z Akaashim kryć Bokuto i Kuroo bo zepsuli coś na konsolecie. Jak zwykle musieli nam narobić kłopotów. - Wszytko było dobrze ale więcej opowiem ci po drodze.