Germangie - Verborgen kind

Chapter 31

German pov.
Ik was woedend op Angie. Hoe heeft ze al die tijd zo hard kunnen liegen?! En ik dacht dat ik nog wat voor haar voelde.

Het was nu al 4 dagen geleden dat ik erachter kwam. We waren daarna naar huis gegaan en Violetta en ik hadden met Lizzy gepraat zodat ze snapte wat er was gebeurd. Lucia was heel aardig tegen me en stond achter me. Van Angie heb ik niks meer gehoord. De boodschap was dus gelukkig aangekomen. Ook heb ik al een brief gestuurd naar de rechtbank dat ik haar uit het ouderschap wil zetten. Over 2 weken zal de rechtzaak zijn. Ik had Angie gesmst maar daar had ze niet op gereageerd. Maar dat kon mij niks schelen. Ik wilde zo min mogelijk met haar te maken hebben. Wat als die vriendin van haar nooit was gekomen. Zou ze het dan voor altijd voor me verzwijgen?

Violetta pov.
Papa was woedend op Angie. Ik was eerst ook boos maar ergens snap ik Angie nu wel. Ik baalde dat ze het me nooit heeft verteld. Lizzy is nu dus gewoon mijn zusje. Ze is echt een schatje.

Ik liep naar beneden waar Lizzy op de bank een appel uit een schaaltje zat te eten. Papa zat ernaast in een stoel voor zich uit te staren. Lucia was gelukkig weg. Tijdelijk helaas want ze was werken maar ze was er nu niet. Ze heeft de hele tijd gemene dingen over Angie gezegd zoals 'Ze moet zich schamen' of 'ik dacht al dat die vrouw niet helemaal goed bij haar hoofd was maar nu weet ik het zeker' en nog veel ergere dingen.

Ik ging ook op de bank zitten naast Lizzy.
L- Waar is mama?
V- Eh... die is even weg.
L- Maar wanneer komt ze weer terug? - Ze keek me met een heel zielig gezichtje aan.
V- Snel. Ga maar bij Olga een koekje halen. - Ik hielp haar van de bank en ze liep naar de keuken.

V- Pap? - German keek op.
G- Wat is er?
V- Vind jij het ook niet raar dat Angie niets van zich laat horen?
G- Nee, ik zei toch dat ik haar nooit meer wilde zien.
V- Maar het gaat wel om haar dochter. Ze zou toch nooit Lizzy zomaar laten vallen en er vandoor gaan? - Ik keek naar papa. Hij had een diepe frons in zijn hoofd en dacht diep na.

V- Waar denk je aan?
G- Toen we wegliepen kwam Angie achter ons aan. Toen rende ze tegen iemand aan. Net voordat we de hoek om waren keek ik om en.... - Hij zuchte.
V- Papa wat was er toen?
G- ... De man waartegen ze aanliep hield haar vast en volgens mij wilde ze wegkomen nu ik er nog eens over na denk maar dat lukte haar toen niet. Ik was toen te boos en had te veel aan mijn hoofd maar misschien is dat wel de reden dat ze niets meer van zich laten horen omdat ze dat misschien niet kan. - Ik keek papa bang aan.
V- Dus je denkt dat hij haar ontvoerd heeft...? - Dat laatste was bijna niet te verstaan zo zacht zei ik het.
G- Misschien...
V- We moeten de politie bellen.