Acıyı Hissetmek

Çaresizlik

Kapıyı açtığınızda özlediğiniz anıların kokusu dolar bedeninize. Bütün yaşanmışlıklar orada gözünüzün önünde dans ederken siz sadece kapının eşiğinde dolu gözlerinizle put gibi duruyorsunuzdur, ne yere çökecek ne etrafı dağıtacak kadar gücünüz ne de bağıracak kadar haliniz vardır. Gerçekliği kabul edemeyişiniz,başka çarenizin olmamasının çaresizliği,bir gün uyanacak,onun sesini duyacağınızı zannetmeniz. Yapamadınız,adımda atamadınız yere de düşemediniz. Gözyaşlarınız bile isyan ediyordu,boğazınız acı çığlıklar atıyordur ağlamanız için ama o öyle acıdır ki ağlasanız da geçmeyecektir ve ömrü hayatınızda da geçmeyecektir. O oda da ne olursa olsun size acı verecektir,bir çiçek,bir koltuk,bir hırka,bir yastık... Baktıkça baktınız,ağladıkça ağladınız, ne fayda? İçiniz buruktur daha ne olsun? Gitti işte ne faydası var ağlamanın. Kalbiniz yanıyor,sol tarafınız çökmüş,yok olmuş, acıtıyordu,can çekişiyorsunuz, derin kor aleviyle yanan yaralarınız vardı.Onun parmak izleriyle doluydu bu oda,son kez dokunmuştu bu eşyalara,son kez düzeltmişti,son kez bakmıştı. Dokunamadınız hiçbirine,izler gider diye,bu duvarlar son kez duymuştu onun sesini. Gelsin istediniz. Gelsin,gelsin diye bağırmak istedin,gelsin de şenlensindi şu kalbiniz. Acı çekmeyi durdursun istediniz. Elleriniz onun yüzüne değsin, birlikte gülün,şakalaşın istediniz,ezberlediğiniz,her bir hareketini önceden tahmin edebildiğiniz kişi yanınızda olsun istediniz. Oda da anılarınız ardı ardına gözünüzün önündeydi,iyisiyle kötüsüyle. Bir zamanlar yanınızda hissettiğiniz kişiyi şuan hissedemiyordunuz. Halbuki içinizde bir yerlere oturmuştu o. Orada yaşıyordu. Artık onu sadece anılarınızda hatırlamak zorundaydınız,çaresizce. Çektiğiniz fotoğrafa bakıp,onun resmine ağlamanız gerekiyordu. Artık onun bedenine değil fotoğrafına sarılmak zorundasınız.

2007, Kasım Annemin günlüğünden.