sen kimsin?

yedi

sınıfın kapısından girmeden önce acaba ne olacak diye düşünmeden duramıyorum .ya benle alay ederlerse.ondan da kötüsü ya bana acırlarsa ...
içeri girdiğim anda herkes dönüp bana bakıyor. en nefret ettiğim şey.
utanıyorum. yavaş ve sessiz bir şekilde sırama ilerliyorum. sanırım herkes ne olduğunu biliyor.sırama yerleştigimde sıra arkadaşım lucy bana üsten bir bakış atıyor. kafamı öne egiyorum .lucy"ezik"deyip yanımdan uzaklaşıyor. yüzüm kızarıyor. elimi sımsıkı sarıyorum.
sınıf kahkahalar atıyor.  bi an düşünüyorum. bu insanların hepsi kalpsizmi?
o anda herkes sesini kesiyor.öğretmen içeri girerken herkes hızla sırasına doğru ilerliyor.öğretmen" ben size beni siranizda bekleyin demedimi!!!"diye bağırıyor. o anda gözleri bana kayıyor. "theo sonunda geldin!!"
"okulu hatırlayabildiğine sevindim "diyor alaycı bir tavırla."niye gelmedin?" "okulu bu kadar süre aksatmanın nedeni ne ?" o anda babamın okula daha haber vermediğini anlıyorum. onca işin arasında beklenmedik bir şey değil.
seviniyorum.en azından kimse bana acımayacak."öğretmenim şey"
konuşamiyorum donup kalıyorum.
öğretmenin kızgın bakışları ardından toparlanıp" annem" "annem " ağlamaya başlıyorum hayır!  şimdi olamaz.olmaz.durdurmaya çalışıyorum .ama olmuyor yaşlar bir bir akıyor. hızla sınıftan çıkıyorum. kapıyı hızla kapatıp lavaboya koşuyorum. ölmek istiyorum.annemin yanına gitmek.bu dünya çok acımasız. yerdeki cam kırığı gözüme çarpıyor.
bir an için kurtuluşun anahtarı gibi görünüyor. cam kırığını  elime alıyorum.o anda beklenmedik bir şey oluyor.önümde kızıl saçlı,kısa boylu,korkunç gözlü bir kız görünüyor. hayal görüyorum diye düşünüyorum ama kız kahkaha atmaya başlayınca hayal olmadığını anlıyorum