අඹ අච්චාරුව 🥭

අඹ කුමාරි මයෙ මනාලී🥭

මිෂාරීයි මල්මීයී සිත්මිණීයි ගමේ ඇවිදිද්දී නිතරම ආපු  ගහක් තිබ්බා.ඒක තිබ්බෙ ලඳු කැලෑවක් ළග . එයාලා  ඒ ගහ ලගට ඇවිත් ඒකට  නැගලා  වටේ සිද්ධ වෙන  දේවල් බලන්න හුරු වෙලා හිටියා

"මොන රෙද්දක් ද කියවන්නේ . ගහ ළග ඇති මගුලක් නැහැ " ඒ සිත් .

"ඔව් බං මේකිට මාන්දන් මොනා කියනවද මන්දා " මූණ ඇඹුල් කරමින් අක්කා කිව්වා.

" මාන්දං නෙවෙයි යකෝ අර ගහ ලග තියෙන දේ පේන්නෙ නැද්ද ?? ඒ ලග ලබ්බක් වගේ එකෙකුත් හිටං ඉන්නේ "

මිෂාරි එක හුස්මට කියලා දැම්මා.

සිත් සහ අක්කා ද ගහ දිහා එකවර බැලුවා

"හම්මට උඩු අර මොකක්ද බං හෙන විසාලෙට ගහ ලගින් පත බෑවිලා තියෙන්නෙ " ලොව ප්‍රථම වතාවට දුරකථනයක් දකින කෙනෙක් වගෙ විස්මයට පත් වෙලා මල්මී කිව්වා .

සිත්මිණි ගේ ද ඇස් දොඹ ගෙඩි වගේ විසාල වෙලා තිබ්බේ.

"මං කිව්වෙ , මං කිව්වේ විස්වාස කළා ද ? ඇහ් ! අර එහා පැත්තෙ ඉන්න එකා කව්ද උගෙන් වත් අහලා බලන්න මේ මොන නස්පැත්තියක් ද කියලා. " මිෂාරි උජාරුවෙන් කිව්වා.

"හැබැයි බං පොඩි අව්ලක් තියෙනවා " සිත්මිණි ගහ දිහා බලාගෙන ම කිව්වා .

"මොකක්ද ??" මිෂාරි ඇහුවා..

"මෙහෙමයි, මේම කිව්වා කියලා ගනන් ගන්න එපා . ඔයාට පේන ජීවියා මට නම් පේන්නෙ නැහැ හැබැයි..ඔයාට පිස්සුද  නැත්තං මගෙ ඇස් පොට්ටද ? " සිත්මිණි කිව්වා.

"නෑ නෑ නංගි ඔයාගෙ ඇස් වල අව්ලක් නෙවෙ මට පේන්නෙත් නෑ ඒක..මෙන්න මේකිට පයිත්තියන් " අක්කා නෝක්කාඩුවක් කියන්නා වගේ කිව්වා.

"ඇහ් ඔයාලා පේන්නෙ නැ ? අර අතන ඉන්නෙ ." යැයි මිෂාරි අත දිගු කරලා කියන අතරේ  එයාගෙ මුහුණ ත්  කැකිරි ගෙඩියක් වගේ කහ පාටට හැරෙන්න ගත්තා.

"අනේ වෙන්න බෑ මෙතන මොකෙක් හරිම හිටියා " මිෂාරි මුළු ගම්මානෙටම ඇහෙන්න බෙරිහන් දුන්නා

"හැහ් අක්කා කිව්වා හරි මේකිට පිස්සුව හැදිලා . තව ටිකෙන් මට ඇස් හොස්පිටැල් ගානෙ ලගින්නත් වෙනවා " සිත්මිණි එයාගෙ මුහුණත් තහඩුව රඹුටන් ගෙඩියක් වගේ රතු කරගෙන කෑ ගැහුවා