Kendime Sarılınca

ANNE

Öğrencilik hayatında çok başarılı bir çocuk değildim ben. Dersi derste dinler ekstra ders çalışmazdım. Fakat dersten de kalmazdım. Ben eğitimi araç olarak gören bir tiptim. Ablam gibi uzun uğraşlar vermeme gerek yoktu. Benim kaliteli hedeflerim, olmazsa olmazlarım, mutlaka şu okulun şu bölümü olmalı gibi planlarım da yoktu. Ben fotoğrafik hafızaya sahip bir kızdım. Bir şeyi görmem yeterdi. İsim, yüz unutmam çok zordu.
Gel zaman git zaman liseye geçtim. Sağlık alanında okudum. Hedefim miydi ? Asla. Pişman mıyım? Bazen. Seviyor muyum? Kesinlikle.

O zamana kadar çocuk olduğumuzdan bazı şeyleri pek hatırlamıyorum. Bazı sorunları da.
Babaannemlerin evi ile bizim evimiz arası mesafesi yürüme 5-10 dakikadır. Ablam 3 yaşından beri babaannemde kalır.
Babaannem ketumdur, hasettir fakat bir kız çocuğunun okuması onun en çok istediği şeydir. Dedem sessiz bir insandır. Dediğim dediktir , yalansızdır , serttir fakat o da kız çocuğu okuyacak zihniyetindedir. Her ikisi de dinlerine bağlıdır ama asla bu konuda herhangi bir zorbalıkları olmamıştır.

Ablam küçük bir çocukken paylaşmayı çok bilmezdi. Sevmeyi de öyle. Bizi çok az görür sürekli ders çalışırdı. Kıskançtı eskimiş bir şeyini bize vermezdi , keser atardı. Ablam kullandığı her şeyi çok temiz kullanırdı bu yüzden de eskimezdi. Kardeşlik bağlarımız çok kuvvetli olmadığından ona ait bir şeyi üzerimizde görmek onu sinir ederdi. Ama ben onu hep çok sevip hep çok saygı duydum. Çünkü o benim ablamdı. Bilirdim büyüyünce kurtarmak isterdi bizi. Aslında bence o da seviyordu bizi. Az görüştüğümüzden anlayamıyordu o da en azından ben hep böyle hayal ederdim..
Babaannemlerin durumu bize göre çok daha iyiydi. Senelerce Almanya'da çalışmışlar dedemle. Pek çok mal edinmişler böylece. Maddi kaygıları olmadığından ablama iyi şartlarda bakıyorlardı. Onun adına mutluydum. Bir kere bile neden o neden biz değiliz demedim. Bizde durumlar daha farklıydı. Benim babam uzun vadeli işlerde çalışmazdı. Bazen hiç çalışmazdı. Onun çalışmadığı zamanlar dedemin alışveriş yapıp kapımıza bıraktığını hatırlıyorum. Annem çok utanırdı o zaman. Babamın parası yoktu ve dedem de torunlarım var diyip eve girmeden alışveriş poşetlerini kapıya bırakır çeker giderdi. Annem sessizce alırdı onları. Hatırlıyorum. Şimdi kalbimde hissediyorum bunun acısını. Annem için çok zor olsa gerek..

Babanızın hiçbir işe yaramadığını büyüdükçe görmek çok üzücü bir şey. Kalbiniz öyle yaralanıyor ki.. Annenizin bu adamdan ayrılmaması daha da çok üzüyor belki sizi. Ben hatırlıyorum hep çok kavga ederlerdi. Babam defalarca kez annemi kovardı evden. Sonra pişman olur geri getirirdi. Bir gün yine böyle bir kavgada -daha erkek kardeşim doğmamış- annem kız kardeşimi alıp evden gitmişti. Ben babamla kalmıştım. Babam günlerce gezdirdi beni üzülmeyeyim diye. Balıkları izlemeye götürdü, toybox aldı, kahvehaneye okey oynamaya bile götürdü. Sonralarda düşünürdüm annem neden beni seçmedi de kız kardeşimi seçti diye. Bir gün annem eşya almak için eve geldi. Kocaman gözlerle anneme baktım. Ne oldu biliyor musunuz ? Annem bana bakmadı. Eşyaları ve kız kardeşimi alıp tekrar çekip gitti. Hayatımda ilk defa küçücük bedenimle yere çöküp "anne" diye ağladım.
Sonra diz kapaklarım bir daha hiç doğrulmadı.