Unuttuğum senler

'Tanrım değiştiremediklerimi kabul etmem için bana güç ver'

İki parmağı arasında sigara, bu soğuk havada bankta oturuyordu. Bezgin, hayattan bıkmış bir şekilde dudaklarına ağır ağır, soğuk bir gülümseme çöktü. Sigarayı tutan eli istemsizce titriyordu.
Her şey boşamıydı diye düşünmeye başladı. bir intikam uğruna tüm hayatı tuzla buz olmuştu. Hemde kendi başına... Avuç içlerini gözlerine bastırdı ve ağlamaya başladı. ağlamaktan nefret ediyordu, tıpkı ağlayan insanlardan ettiği gibi. Sigarasını yere attı, ellerini kotuna sildi ve ayağa kalktı. Zaten bu o paketteki son sigaraydı son emanet ya da son unutulan her neyse.
"Böyle olmamalıydı," dedi kendi kendine volta atmaya başladı. "Böyle olmamalıydı, böyle anlamamıştık hayat, ben her belimi doğrulttuğumda tekme atarsan olmaz, senden mutlu son istemiyorum," dedi ellerini saçlarının köklerine geçirip çekerek, "Senden kötüde olsa yanlış da olsa kendi sonumu yazmana izin ver istiyorum."
Ellerini saçarından çekti, artık kendini biraz daha iyi hissediyordu.
Tekrar düşünme zamanı. Gerçekten geçmişte bırakmıştı onu. Peki ya insan geçmişte bıraktığı birine verdiği sözü tutar mı ya da ona bir şey kanıtlamaya çalışır mı? Ve bir de üstüne kendini kanıtlamak uğruna elindekileri kaybetmeye başlamışsa salak ayağına yatmanın bir anlamı varmıdır?
O geçmişe gömülmemiştir, sadece hatırlanmayı bekliyordur
"Allah kahretsin onu," dedi kendi kendine acılı bi sesle "onu da gidişlerini ve dönüşlerini, özellikle de dönüşlerini dedi.

Parkın köşesinde birisi tarafından gözlendiğinden haberi yoktu Eda'nın.

.