Çok acıyor mu?"
Gözlerimi kırpıştırıp gazmelinin yorgun ama güzel gözlerine baktım. Yok hiç acımıyordu ki, sen dokununca geçti.
"Elini bi koysana üzerine"
Dediğimi bir süre yüzüme baktıktan sonra yaptı. İnce çok güzel parmağı delinmiş derimin üzeri...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uykunun kollarında olduğumu fark etmiştim ama uyku, beni asla bırakmıyordu sanki şuan uyansam göz kapaklarım eriyip düşecekti. Bir şeylerin seslerini duyuyordum ama bilirsiniz uyurken dışardan gelen sesler ancak gürültü oluyordu. Sağ elimde bir uyuşukluk vardı tam ne olduğunu bilmiyorum ama tıkır, tıkır çalışan beynim hastanede olduğumu ve bunun bir iğne, yada mandal gibi bir şey olduğunu düşünüyordu. Bende bu tezi doğruladım yani büyük ihtimalle öyleydi.
Her ne olursa olsun o, kızın yaptıkları asla yanına kar kalmayacaktı insaflı olmak çok isterdim ama...bana gördüğü günden bu yana kaba davranan bir insanı nasıl suçsuz olarak yargılardım ki? Beni öldürmeye çalışmıştı. Belki çok üşüdüğümü bilmiyordu ama o, serin suda boğulacağımı biliyordu.
Gürültü hafifçe yükselirken elimdeki ağırlık kalktı yavaş, yavaş karıncalar ellerimde oynaşırken zihnimin bulanuk tarafı serin bir rüzgarla açılmaya başlamıştı. Birileri bir şeylere kızıyordu tanıdık seslerdi aslında ama sanırım taze kafam bugün kendini ağırdan satıyordu. Aklıma ayın kaç olabileceği geldi hii 16 ağustos benim doğum günümdü!
Bugün ben doğmuştum.
Uykum yavaş yavaş dağılırken gözlerimi kısık, kısık açtım karşımda annem, babam, Bilge, Batu direkt bana bakıyorlardı beklemediğim için şaşırmıştım gözlerim sonuna kadar açılırken nefes almak istedim ama yine o koca şeyi dayamışlardı burnuma. Bi dakika niye şaşırıyordum ki tabiki de geleceklerdi.
Uyuşukluğu geçen elimi kaldırdım maskeyi indirmeye çalışırken bir el benden önce davranıp nazikçe saçlarımı asla çekmeden çıkardı. Gözlerim sağ tarafıma kaydı ve kocaman gülümsedim gamzeli...
"Günaydın"
Kısık sesine hayran kalmıştım. Ya günün ilk saatleri şöyle güzel bir şey size günaydın deseydi kalbiniz kesin mefta olurdu. Odadaki makina değişik, değişik öterken herkez gibi gözümü oraya çevirdim ama tabiki de bir şey anlamadım.
"Noluyor?"
Annemin endişeli sesini duyup ona baktım. Benim güzel annem gözleri kıpkırmızı olmuştu çok mu ağlamıştı?
"Sorun yok"
Gamzeli nin sesini duyup ona dönmemek sanki küsmüş gibi olacak anlamına geliyor gibi ona baktım yine en yakınımda o vardı.
"Heyecanlandın mı sen?"
Kalbim tekrardan depar atmaya başladığında makina yine öttü. Gözlerim utangaçlıkla kısılırken odayı Miraç'ın ağzından kaçan ufak kahkahası kapladı. Komik değil di ki. Of
"Doktor bey? Neye gülüyorsunuz tekrar bir şey oldu birşey olmadığına eminmisiniz?"
Babama baktığımda, oldukça yorgun bitmiş gibi duruyordu. Onları böyle korkutmaya canlarını sıkmaya hakkım yoktu benim.
