You don't know me anymore

Hoofdstuk 6

Ik hoor de bel galmen en ik wacht geduldig tot er iemand open doet. Tijdens het wachten zet ik mijn koffers neer op de grond, want mijn handen gaan pijn doen van het dragen. Het verbaast me eigenlijk nog dat ik ooit 3 koffers tegelijk heb kunnen dragen. Ik zucht diep als ik me bedenk dat ik hier nu al best wel even sta te wachten. Ik bel nog een keer en nu doet er bijna meteen iemand open.

De deur gaat open en voor me staat een - best wel knappe - jongen die me heel verbaast aankijkt. "Ik wist niet dat wij een bel hadden?!" is het eerste wat hij zegt. Ik kijk nu ook verbaast, ik bedoel; wie zegt dat nu als eerste wanneer er een vreemd meisje voor de deur staat?? "Je wist niet dat je een bel hebt?" vraag ik hem. "Nee, waarom zouden we een bellen hebben als de deur altijd open is en iedereen gewoon naar binnen loopt?" Okee, daar heeft die gast een punt. "Wacht even... De deur was gewoon open? Ik heb hier nu dus voor niks 5 minuten staan wachten?" De jongen grinnikt kort en zegt daarna: "Uhu, klopt! Maar nu geef ik jou de eer om binnen te komen in deze prachtige en geweldige villa!" Hij doet de deur verder open en maakt een soort buiging alsof hij een butler is. "Nou dankuwel meneer, ik voel me zeer gevleid dat ik binnen mag ik het huis waar ik ga wonen! Neemt u mijn koffers?" antwoord ik met een bekakte stem terwijl ik met een oude-vrouwen-loopje het huis binnen stap. "Daarvoor hebben wij weer andere mensen, mevrouw." reageert hij weer met een bekakt stemmetje. "Micheal!" roept 'ie nu door de grote hal. Boven aan de trap verschijnt weer een andere jongen, waarschijnlijk Micheal. "Yo?" "Be a gentleman, en pak haar koffers." "Vooruit dan, omdat je het zo lief vraagt!" zegt Micheal, terwijl hij de trap af loopt. "Hoeveel zijn het er?" "Het valt mee, het zijn er maar drie." antwoord ik hem. "Okee, komt voor elkaar!"

"Loop maar even mee naar het kantoortje. Ik ben Dean trouwens. En wat is de naam van deze engel? Of heeft deze engel nog geen naam gekregen toen ze uit de hemel kwam?" Ik lach zachtjes en schud mijn hoofd. Wauw, wat een cliche! "Ik ben Liz en nee, het deed geen pijn toen ik viel!" "Of course not!" zegt hij dan. "Angels kunnen vliegen!" Okee, nu verbaast Dean me, hij is toch niet zo cliche als ik dacht. Hij is net als mijn broer, simpel beginnen en dan iemand *boem* verrassen. Mijn broer had zo'n gesprek ook altijd met meisjes die hij ging fixen: hij noemde ze angel en alle meisjes dachten dat ze weer gevallen waren voor een cliche die slecht is in flirten. De meisjes reageerden door iets te zeggen over het vallen uit de hemel en mijn broer volgde met zijn beroemde zin: Angels kunnen vliegen! Precies zoals Dean nu ook zei. Even voel ik weer een vlaag van gemis opkomen, maar ik druk hem snel weer weg, waardoor ik ook meteer weer terug kom op aarde, en nee, ook deze keer geen pijn.

Als ik weer opkijk zie ik dat we voor een klein kamertje staan. Dean staat al binnen en ik sta nog in de deur opening. "Gaat alles wel goed?" Dean kijkt me bezorgt aan. "Ja hoor! Gewoon een beetje moe van de reis." zeg ik snel. Ik loop naar binnen en ga tegenover Dean aan het bureau zitten. Dean begint wat in de laatjes te zoeken en legt uiteindelijk een formulier op het bureau. "Ben jij de eigenaar van deze villa?" vraag ik hem verbaast. "Nope." "Waarom zoek je dan gewoon door het bureau en waarom ben jij dan degene die dit regelt?" Ik ben nog steeds heel verbaast. Hij is net zo oud als ik ben, ik bedoel maar. "Kijk, ik zal het even uitleggen." begint hij. "De eigenaresse van dit huis is een heel oud en schattig vrouwtje. Ze is heel lief en houdt van iedereen. Maar ze is oud, echt heel oud. Ik weet niet hoe oud, dat weet ze zelf niet eens meer. Ze heeft geen kinderen of andere familie meer. Ze was vroeger de nanny van mijn moeder, die samen met mijn vader is gestorven door een auto ongeluk toen ik 2 dagen oud was. Ik werd in een weeshuis gestopt en toen ik 16 was ben ik gaan zoeken naar informatie over mijn ouders. Het bleek dus dat allebei mijn ouders enigskind waren en mijn grootouders al dood waren gegaan. Eerst was ik heel boos dat ik niemand meer had, maar toen ik de doos van mijn moeder op de grond gooide, viel er een foto uit met nanny granny er op. Ik heb haar opgezocht en ben hier komen met haar. De villa was slecht onderhouden, dus heb ik het opgeknapt. Ook bleek het dat nanny granny bijna geen geld meer had. We hadden besloten om het te gaan verhuren en er dit 'teenhouse' van te maken." Dean stopte even met praten toen hij zag dat ik best wel geschokt keek, wat niet zo heel gek is. Hij heeft net bijna zijn hele leven aan me verteldt, en hij heeft veel meegemaakt! "Maar goed, vlak na de lunch houdt ze een middag dutje en ben ik de verantwoordelijke." eindigt hij z'n verhaal. "Okee, nu snap ik het." zeg ik maar, want ja, wat moet je anders zeggen?!