You don't know me anymore

Hoofdstuk 1

Mijn naam is Elisabeth Kingston, nu nog wel in iedergeval. Ik ben nu bijna 17 en ik heb net mijn diploma gehaald. Gelukkig, ik ben eindelijk klaar op die kut school. Ik woon nu in Australie, maar ook dat is niet lang meer zo. Ik ben hier geboren en opgegroeid, en toch is mijn grootste droom al 2 jaar lang hier weg gaan. Veel mensen vragen me altijd of ik dat wel moet doen, weg gaan. Ik denk dan altijd: Mens, waar bemoei jij je mee! En bovendien, ik heb er meer dan genoeg redenen voor.

Vroeger, toen ik nog op de basisschool zat (daarvoor ook trouwens), was ik samen met mijn vader, moeder en broer een heel gelukkig gezin. Ik had altijd een goede band met mijn vader. Het was niet zo dat ik met hem praatte over vriendinnen ruzies of jongens, maar ik kon altijd bij hem terecht en we maakten nooit ruzie. We hadden samen altijd heel veel lol en hij nam het voor mij op tegenover mijn moeder. Met mijn moeder had ik dus een minder goede band. Ik had gewoon altijd het gevoel alsof ik nooit goed genoeg voor haar was. Het leek wel alsof ze altijd mij moest hebben als ze chagerijnig was, bijna altijd dus. We hadden vaak ruzie, maar gelukkig was mijn vader en bijna altijd, waardoor ik niet veel straf heb gehad.

Ik was met mijn broer nog hechter dan met mijn vader. Toen we klein waren hebben we wel een paar keer ruzie gehad, maar na mijn 4e bijna nooit meer. Ik kan me ook nog maar 1 ruzie van ons herinneren. We hebben een dag niet tegen elkaar gesproken, maar we misten elkaar zo erg dat we elkaar daarna huilend een knuffel hebben gegeven. Jason was er altijd voor me als ik hem nodig had, maar ook wanneeer ik hem niet nodig had. Met hem praatte ik wel over vriendinnen en vriendjes. Ik wist gewoon dat hij nooit stom zou reageren en hij gaf me altijd goed advies, zelfs over m'n kleren! Hij kwam ook altijd naar mij voor advies om vriendinnetjes, vrienden en kleding. We hadden altijd lol samen en we konden uren samen doorbrengen. Jason was geweldig en hij was altijd mijn grote voorbeeld geweest, tot twee jaar terug.

Er is een hoop gebeurd in mijn leven, bij alles kan ik wel zeggen: Het is een lang verhaal. Dus ga ik het even samenvatten. Waarschijnlijk is het verhaal alsnog lang, want ik kan niet goed samenvatten. Het begon allemaal in de 1e klas. Ik was net 13 geworden. Ik ging samen met papa en Jason shoppen. Ik had een compleet nieuwe gardrobe nodig, want het was bijna lente. Op weg naar het centrum hebben we een auto ongeluk gehad. We reden op een groot kruispunt af en het verkeerslicht sprong voor ons op groen, dus reed mijn vader natuurlijk gewoon door, het was nou eenmaal groen. Toen kwam er vanaf de zijkant ineens een rode porche aanscheuren. Mijn vader zag hem niet optijd meer en de porche reed vol tegen ons aan. Hij raakte onze auto op de linker kant, waar mijn vader aan het stuur zat. Doordat de deur helemaal indeukte, was hij op slag dood. Jason en ik zaten allebei aan de rechterkant van de auto. We zagen het allemaal gebeuren. Zelf hadden we buiten een gekneusde nek en wat duizeligheid niet veel last. Wel hadden we beide last van nachtmerries.

Na dit ongeluk raakte mijn moeder langzaam aan steeds depresiever. Ze had ook veel woede in zich zitten die ze, zoals gewoonlijk, allemaal op mij afreageerde. Vaak lukte het me om na een paar klappen weg te komen. Meestal kwam Jason me redden, omdat mijn moeder nooit boos was op Jason was het daarmee vaak opgelost. In de week na het ongeluk was ik op Jasons kamer aan het zoeken naar eten (ma had me naar boven verbannen) toen ik drugs op zijn kamer vond. Eerst schrok ik: hoe kon hij dit voor me verzwijgen! We logen nooit tegen elkaar! Dit is ook het enige waar hij ooit over gelogen heeft. Net toen ik met de joints in mijn handen stond, kwam Jason binnen. Hij zei een tijdje niets, toen vroeg ie alleen maar; "Zeg alsjeblieft niets tegen mam?" "Dat doe ik niet. Op 1 voorwaarde...", antwoorde ik. "Oke, en dat is?" "Dat ik ook mag!" Hij kreeg alleen maar een glimlach op zijn gezicht en leerde me hoe je moet roken. Hij snapte me wel dat ik ook wilde, hij was namelijk ook begonnen met dezelfde rede. We rookten elke middag een joint op het balkon dat aan mijn kamer vast zit. Ik kreeg nooit meer dan 1 joint van hem, want hij moest me beschermen, zei hij altijd. Dat vond ik altijd zo lief van hem dat ik nooit om meer vroeg.