When He Became Mine

Chapter 22

Vittoria POV

" You Figlio di puttana!" singhal ko sa kanya ng makapasok na ako sa sasakyan ko
(Son of a bitch)

Nginisihan lang ako ng kumag saka nag maneho paalis ng club

"He likes you" that was not a question that was a sentence.

"Sei un indovino?" seryoso kong sagot sa kanya
(manghuhula ka ba?)

"No ma so che gli piaci" seryoso nya ding sagot (Hindi pero alam kong may gusto siya sayo)

"Tch, Prenditi cura della tua vita" walang ganang sagot ko saka pinikit ang mga mata.
(bahala ka sa buhay mo)

Bakit pa ba kase sya umuwi dito?!

Flashback...

"oh pinapabigay ng admirer mo" padabog nyang inilagay ang Black envelope. Una nagtataka pa ako pero agad napakunot ang noo ko kulay pa lang alam ko nang kanino ito nanggaling

Riccardo Mattias Accardi

Tch ano nanaman kaya ang kelangan nito.
Ibinulsa ko muna ang envelope nang mag simula na ang klase.

Hours passed by at sa wakas na tapos na din ang klase nag pa alam muna ako sa mga kaibigan ko na mag c-cr ako. Nang nasa loob na ako ng isa sa mga cubicle ay agad agad kong binuksan ang envelope.

Caro Tori,

        Sorella mia, vado subito al sodo. Lio ci sarà presto. I don't know what's the reason but ho sentito lui e papà parlare l'altra sera  and I don't know what they talked about . I just got the news this morning  and also please when he got there don't let him do anything stupid.
                                     Tuo fratello Riccardo

(Dear Tori,

My sister, I will get straight to the point. Lio will be there soon... I heard him and dad talking the other night)

Nang matapos ko na itong mabasa ay agad kong sinunog ang sulat at lumabas na nang comfort room
End of flashback...

"Tori we're here" Dinig kong usal ni lio habang niyuyog-yog ako!

"stop it!" Inis Kong iminulat ang aking mata i gave him a glare before getting out on the car.

"do you still remember this house?" I rolled my eyes on his stupid question

"Non ho l'amnesia, quindi non fare domande stupid " tinawanan lang ako ng kumag kaya Inis ko syang iniwanan sa sasakyan saka pumasok na sa loob ng isang di kalakihang bahay
(i don't have amnesia, so don't ask stupid questions)

"ti sono mancato?" malambing nya akong niyakap sa likuran ng nasa living room na kami
(did you miss me?)

"Smettila Lio" Inis kong ikinalas ang pagkakayakap nya sakin
(Stop it)

"come on tori" Pag 'to hindi pa talaga titigil hahambalosin ko talaga tong kumag na 'to

"I need to rest, Buona Notte" I said before going upstairs
(goodnight)

I open the door of my old room and the lights to see everything that I left here before. Nothings new nasa isang sulok padin ang luma kong bed at ang paborito kong mini sofa and table. I trace my finger on my bookshelves at walang bahid na alikabok doon even the floor is clean. Mukhang pinagplanohan talagang umuwi dito ni lio dahil malinis lahat sa bahay. Hindi na ako na bigla ng pumasok si lio sa kwarto ko at may dala dalang Paper bag

"here's some clothes" see pinaghandaan nya talaga tong lahat

"Dimmi il motivo per cui sei qui" di na ako nag paligoyligoy pa yan sana ang itatanong ko sa kanya kanina sa parking lot kong hindi lang sya yakap ng yakap sakin!
(tell me why you are here)

"Dai tori, perché mi manchi" ngiti nyang sagot (Come on tori, because I miss you)
Pero nawala agad iyon ng makita nyang masama ang tingin ko sa kanya
"it's not that serious okay so chill and also I miss you so i take this opportunity to be with you" dagdag nya

"kagaguhan" pailing iling kong saad saka pumasok sa bathroom dala ang paperbag na mag laman na damit.

I took a bath before going to sleep. When I lay down on me bed memories back in the old days keep flashing on my mind. I didn't notice na naka tulog na pala ako

KINABUKASAN..

Maaga akong nagising pagkababa na pagkababa ko palang ay naamoy ko na mainit init na croissant mula sa kusina

"oh your awake already" kahit kelan talaga may pagka bobo din to si lio kita namang gising na gising na ako oh kaya minsan nag tataka ako kong bakit ko to na pagtyagaan dati

"i have classes to attend to" walang gana kong sagot

Kunot noo naman syang lumapag ng cappuccino at croissant. This is typical breakfast in Italy pero mas na sanay ako sa heavy breakfast dito Pilipinas kaya napag pasyahan kong kakain na lang ulit ako mamaya sa cafeteria

"You gotta be kidding me" natatawa nyang Saad saka umupo sa tabi ko

"Sai che voglio sperimentare per essere normale" heto talaga ang kinaiinisan ko kay lio pag magka usap kami dahil parang na ubos energy ko kakasalita! Don't tell na i ignore ko lang ang kumag na yan dahil hinding-hindi talaga ako tatan tana ng bwesit na yan
(you know I want to experience to be a normal)

"Sai che non sarai mai normale come loro Tori" natatawa ng nyang saad saka patuloy na uminom ng kape

I didn't answer him because he's totally right. Nag patuloy lamang kaming kumain at hindi na nya ako kinausap pa. Hanggang sa ihatid nya ako sa paaralan ko hindi na nya ako inimik at buti nga 'yon! Dahil naririnde na ako sa boses nya lalong lalo na ang tawa nya!

Papasok na ako ng classroom ng mahagip ng mata ko si Aziel he didn't looked at me like he used to do kapag papasok ako ng classroom kaya nag taka ako pero hinayaan ko lang baka badmood lang

"Seb!!!" kakaupo ko palang ay bunganga na agad ni Sol ang bumungad sakin she's like crazy running towards our table
"Buti buhay ka pa, wait kamusta si lio?!" maka sigaw naman to ang oa lang ah

"ang ingay mo tarsier!" Dinig kong reklamo ni aziel kaya bumaling ako sa kanya but before I could meet his gaze ay agad na syang nag iwas ng tingin. Tch

"oa ha" mataray na sagot ni Sol saka bumaling ulit sakin
"sinabi mo bang kasama mo kami ni alli?"

"no, but I bet he knows it already" walang gana kong sagot sa kanya sinipat ko ng tingin si Aziel dahil nararamdaman kong tumitingin sya dito pero ganon pa din para syang tanga iwas ng iwas ng tingin ko ano bang problema nang isang to at bigla bigla nalang nag kakagyan? Kunot noo ko syang tinitigan pero hindi na sya bumaling saakin

Nag simula na ang klase't lahat di parin sya namamansin pero hinayaan ko lang dahil kahit mga kaibigan nya nag tataka na din.