...hayatımın aşkı Buğra tam karşımdaydı ve ışık saçan gözlerini kısmış gülüyordu.O gülüşü bana bütün rezilliğimi,dizlerimin acısını unuturdu.Kendimi bulutların üstündeymiş gibi hissediyordum.Toparlanmalıydım ama kımıldayamıyordum bile.Buğra'nın karşısında beynim ERROR veriyor,dizlerimin bağı çözülüyordu.Adeta gözlerinde boğuluyor ve dibe çekiliyordum."GERÇEKTEN ÇOK YAKIŞIKLIIĞĞĞ" diye düşünmekten kendimi alamıyordum.Ama unuttuğum bir şey vardı hala yerdeydim.Efe duyar duymaz koşarak buraya gelmişti bile."Elif kalk hadi yoksa seni yerden spatulayla kazımak zorunda kalacağım."demesiyle kendime geldim.Efe her zamanki gibi yardım elini uzatmış bekliyordu.Etraftakilerin gülmelerini pek aldırış etmeden ayağa kalktım.Utanmama pekte gerek yoktu.
Zaten onlar için görünmez biriydim.Sadece hocaların sevdiği inek bir kız nasıl önemli kişi olabilirdi ki?¿
Buna rağmen nedenini bilmediğim halde ilk defa bu kadar utanmıştım.Beni sevdiğim çocuğun önünde düşmek mi utandırmıştı,yoksa birçok insanın benle alay etmesi mi? Buna karar vermesi çok zordu. Ama tek tesellim Buğra'nın o muhteşem gülüşüydü.Efe beni gelip kaldırmasaydı saatlerce orda yatıp o gülüşü izleyebilirdim.Ama iyiki gelip yerden kaldırmıştı.Beni daha fazla rezil olmaktan kurtardı.O an ona tek söyleyebildiğim şey beni sınıfa bırakmasını istemek oldu.Sınıfa kadar ikimizi de ağzını bıçak açmadı.Efe birşeyler diyerek yanımdan uzaklaştı.Kafam allak bullaktı.Efe'nin neden gittiğini anlamamıştım.
Ben onu her zaman anlayamasam da,o beni daima anlar ve yardımıma koşardı çünkü o benim en yakın arkadaşım ve sırdaşım.
Sınıfa girdiğimde kızlar olayı duymuş olmalılar.Bu nedenle türlü türlü şebeklikler yaparak beni neşelendirmeye çalışıyorlardı.Pek bir faydası olduğu söylenemezdi.Ama beni en çok mutlu eden Ece'nin hatırlatması olmuştu.Bugün çıkışta Buğra'nın futbol antrenmanı vardı.Bu haberi hatırlamak bile gözlerimin parlamasına yetmişti.Artık okuldan çıkışımızı iple çekiyordum.Buğra'yı uzaktan bile izlemek beni mutlu ediyordu.
İşte beklediğim an gelmiş çıkış zili çalmıştı.Bugün onu tekrar görebilecektim.Elimden geldiğince hızlıca okuldan çıkarak sahanın oraya gittim.Bu günkü rezilliğimden sonra ona gözükemezdim.Hemen saklanmalıydım.Bir ağacın arkasına sakladım. Kendimi FBI ajanı gibi hissediyordum ki sahaya çıkıp koşmalarıyla içimin yağları erimişti bile.Antrenmanın başlamasıyla beni heyecan basmıştı.İşte ordaydı.Koşuşu kumsalda koşarcasına seksiydi.Onu izlemeye devam ederken aklıma parlak bir fikir gelmişti.
Erkek soyunma odasına girecektim.
Gizlice soyunma odalarının oraya geldim.Kimse beni farketmemişti Kalbim küt küt atmaya başlamıştı.Gözlerimden ateş çıkıyordu resmen.Çok heyecanlıydı.İçeride birilerinin olup olmadığını kontrol ettikten sonra artık İçeriye girebilirdim.Yavaşça kapıyı kapatıp içeri girdim.Etrafta onca çanta olmasına rağmen Buğra'nın çantasını 3 kilometre uzaktan tanıyabilirdim.İşte çantası ordaydı.Onun olan birşeye yaklaşmak bile mutluluk vericiyken çantasına dokunmuştum.Ama bu bana yetmedi ve merakıma yenik düşüp çantasını kurcalarken gözlerime inanamadım.Buğra'nın en çok sevdiği kramponları.Dünyalar benim olmuştu artık.Küçük çocuklar gibi kramponlara sarılıp etrafı keşfetmek için dolaşırken,erkek tuvaletini bulmuştum."Ne garip tuvaletmiş nasıl işlerini görüyorlar acaba?¿" diye düşünürken içerden sesler gelmeye başlamasıyla yakalanacağım diye çok korktum .O korkuyla hemen normal tuvaletlerden birinin içine girerek kapıyı kilitledim.LANET OLSUN SALAK KAFAM!
Kramponun tekini düşürmüştüm.Sesler git gide yükseldi.Sesler yükseldikçe kalp atışım iki kat daha hızlı atıyordu.Hemen yerden o kramponu almalıydım.Ama nasıl alacaktım? Kapının kilidini tam açacaktım ki artık çok geçti.Kapının açılma sesini duyduğum anda kalbim duracak gibi oldu.Kramponun tekini düşürmem yetmezmiş gibi birde erkekler tuvaletinde mahsur kalmıştım.
"Şimdi ben ne yapacağım?!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bizim Masalımız (Askıda)
Ficção AdolescenteBizim masalımız "Bir varmış,bir yokmuş" diye başlamadı "Hep vardı,ama hiç yoktu"diye başladı.
