Veraden

** 3 **

 Ik val terug, was met mijn gedachten te ver heen. Ik was voor een seconde vergeten wat er nu op dit moment, echt aan de hand was. De pijn trekt weer door mijn hart, alsof het een bol is met bindweefsel, wat zo breken kan, maar toch nog even blijft doorkloppen. Het moment waarop je wegvaagt, en je niks meer herinnerd is in mijn geval, het beste wat je kan meemaken als je vast zit in je eigen chaotische gedachten. De dood is als een vlinder, niet wetend waar het heen zal gaan, nooit het eindpunt zal weten te beschrijven, en of het eindpunt ooit gehaald zal worden, is de vraag, want niemand weet waar de dood eindigt, als het niet eeuwig door zal vagen. Is het door iets naars, of juist een bevrijding voor een ziel die te lang het zwaar te voorduren zou hebben. Maar toch blijft het doorvliegen. Totdat hij dood neer valt, als al zijn krachten uit het lichaam zijn verdwenen

 De deur stond wagenwijd open, en er dreven verschillende geuren mijn neus binnen. De geur van beschimmeld brood, maar ook de geur van mijn zusje haar parfum, die ik dolgraag nog eens zou willen ruiken in haar rode golvende haar, dat dansten in de wind als ze buiten was. Ik zou sowieso nog een geur willen ruiken van een levend persoon uit mijn familie, want mijn ouders en mijn zusje waren vertrokken, gewoon weggevaagd van de wereld. Ik kwam het oude vertrouwde huis binnen, en ik had de geur van gekookte groente verwacht, die mijn moeder zou klaarmaken, zoals iedere avond, maar dat was niet zo. Niks zal meer zo worden als vroeger. Alles zou anders worden, en of ik mijn geliefde familie ooit terug zou zien, is nog maar de vraag.