Portrait of a Lord on Fire | Namjin

6. Kılıç Talimi

Ludovico Einaudi - Experience
_______

Ertesi gün öyle erken uyandırıldım ki, savaş yeniden çıktı, göreve geri çağrılıyorum, üç dakikaya baskın istihbaratı alınmış sandım. Şöminemdeki küller bile hala kızıldı. Odama çoktan kış gelmiş gibiydi. Oysa ki genç efendiyle konuşmamızın ardından odama gelip yatağıma yatarken neden olduğunu bilemediğim bir sebepten ötürü bedenimi terler basmış, soyunmuştum. Hala uyku mahmuru ayağa kalktım. Hizmetçi kız bana geceliğimi uzattığında yanaklarındaki utancı o şuursuz halimle bile hemen hissettim. Neden utanıyordu anlamış değildim. Üç erkeğe hizmet ediyordu, onların banyolarını hazırlıyor, sabah uyandırıyor, yeri geliyor giydiriyordu ancak benim bedenim gözlerini kaçırmasına neden olmuştu. Gözlerini karın bölgemden uzaklaştırmaya var gücüyle çalıştığı sırada övünç mü duyayım yoksa ar mı eyleyim bilemedim. Bu yüzden konuşmamayı tercih ettim.

Şafak sökmek üzereydi.

Hizmetçi kız iki defa esnediği için ne hikmetse gözlerini kaçırarak altı kez özür diledi.

Aşağı sıkıca giyinerek indiğimde genç efendi Seokjin beni her zamanki yerinde bekliyordu. Fakat yüzündeki ifade değişikliği oldukça şaşırtmıştı beni. Heyecanlıydı, gözlerindeki ateş bu sefer hevesle parlıyordu. Kaşlarının çatıklığı, çok dikkat edilirse, hafiflemişti ve en önemlisi, tebessümünü saklamaya çalışıyordu. Bir kaç gündür burada olmama rağmen ilk kez onu böyle görüyordum. Ağzının iç duvarlarını ısırmaya ve çenesini kasmaya odaklıydı ama benden kaçmamıştı. Şimdiye kadar ayılamadığımı, genç efendiyi böyle çocuksu heyecanı içinde görüp uyandığım zaman anlamıştım. Onun bu halet-i ruhiyesi asla kaçırmak istemeyeceğim bir durumdu.

Dışarıda iki tane atlı arada bekliyordu.

Arkadaki öndekine görece daha küçüktü. Hizmetçi kız, sade, kahve ve bej renkli, beyaz uçları fırfırlı bir seyahat cübbesi giymiş, koluna da piknik sepeti geçirmişti. Direkt olarak küçük arabaya binerek görünmedi bir daha. Genç efendi Seokjin de deri eldivenlerini ellerinde sıkılaştırıp büyük arabaya bindi. Gökyüzündeki morluk maviliğe çalarken, ben de derin bir nefes alıp peşinden atladım.

Arabacı atları kışkırtıp yol almaya başladığında genç efendinin tam karşısında oturmuştum. Direkt camdan dışarı başlamakta olan güne bakıyor, rüzgarın siyah saçıyla oynamasına izin veriyor, gözlerini kapatıp serinliği hissediyordu. Bir şekilde yine onun özgürlükle olan ilişkisine tanıklık ediyordum.

"Sabah insanı değilsiniz sanırım." dedi ansızın gözleri kapalı.

"Siz bu saate sabah diyorsanız eğer, evet." dedim esnememi zar zor bastırarak. Üsteğmen Seokjin hıhlayıp eğlendi.

"Sadece araziden biraz uzaklaşmak istedim. Şatonun sınırları içinde kalmak bazen..." durdu ve kaşlarını çattı. "tahammül gerektiriyor." Ona baktım ancak bir karşılık veremedim. Üsteğmen Seokjin ise yerinde kıpırdanıp cübbesinin eteklerini düzeltti ve gözlerini bir saniye açıp bana baktı. "Dilerseniz biraz uyuyun Namjoon. Bir saatlik yolumuz var."

Sohbetimizi kesin bir bitirişle kapatması, gözlerini tekrar yummasıyla sağlamıştı. Bir süre, bana bakmazken sadece onun sol profilini izlemeye koyuldum. Sanki yüzünde hala etüt etmek istediğim pek çok yer buluyordum. Hala ilerleme kaydedemediğimi düşündürten, bana ona daha çok bakma ihtiyacı hissettiren his içimden çıkmıyordu. Ona yakalanmadan yüzünü incelemek heyecan vericiydi. Belki de bu tehlikeli oyunu sevmiştim. Belki de taşıdığı risk bağımlısı yapmıştı beni.

Bir saatin sonunda rüzgarın daha az estiği, güneşin daha fazla parladığı, otların daha sarı olduğu açıklık alanda durduk. Muhtemelen limanın tam arkasında kalan, gitmeye fırsatımın ve zamanımın olmadığı bir yerdeydik. Güneş bu sefer yüzünü göstermeye başlamıştı. Hizmetçi biz bacaklarımızı esnetirken büyük bir ağacın altına çabucak bir sofra kurdu. Sessizce yedik ve sessizce üsteğmenin kılıç ve diğer ekipmanları hazırlamasını seyrettim.