Will Be Back [Minsung]

🦋♢𝑷𝒂𝒓𝒕 𝒕𝒘𝒐♢🦋

࿔࿔𝑯𝒂𝒏 𝑱𝒊𝒔𝒖𝒏𝒈࿔࿔

زندگی یک نواخت من داشت به یه جریان اهنگ تبدیل میشد. یهو از ووکال به رپ میرسید. از های نوت احساسی به ار اند بی.(High note, r&b)

از غم ترین حالت ممکن به شاد ترین لحظه. و همه ی اینا، فقط بخاطر پسر 24 ساله ای بود که داشت بهم زندگی کردن یاد میداد.

داشتم توی کلاسای امادگی دانشگاه شرکت میکردم. بلاخره داشتم از اون دستگاه نوی تنفس که توی محوطه بیرون کابرد داشت استفاده میکردم. من داشتم ریسک میکردم، منِ محتاط و قانونمند داشتم قوانین رو دور میزدم، صبح ها برای دیدنش زودتر از حالت عادی بلند میشدم. عصرا توی راهرو برای مسابقه میدویدیم و شبا از اتاقم برای خلوت دوتایی به پشت بوم پناه میبردیم‌.

کی اهمیت میده که چه تنبیهی ممکنه بشم یا دربارم چه فکری میکنن.

په اهمیتی داره وقتی میتونم در انتهاش اون لبخند رو ببینم؟ میتونم همرنگ لبخندش بشم و لبخند بزنم.
این لبخندا برام متفاوت بودن، خیلی خیلی متفاوت. کاملا از ته دلم بودن. این لبخندا باعث میشد تا یه احساس خنکی توی وجودم داشته باشم. یچی مثل حرکت اب روی پوست.
با اخرین چک کردن ساعت اروم لای در رو باز میکنم. جز نگهبانی که خوابش برده هیچکس نیست.

این تایم همیشه پرستار ها توی اتاق های مخصوصش بیمار مربوطه اشونن و این ازادی کامله!!

اروم درو پشتم میبندم. میخوام اولین قدمم رو بردارم که با صدایی متوقف میشم.

"هان جیسونگ شی؟"
اوه لعنتی، این صدا قطعا مال-

برمیگردم و نگاهش میکنم، اره قطعا مال "دکتر مین" بود
"باز میری پیش انترن لی؟"

سرمو پایین میندازم، تمام مدت اون میدونسته؟

"بله"

"دنبالم بیا، اول حرف میزنیم. بعدش هر جایی خواستی میتونی بری"

اهی میکشم و سرمو بالا و پایین میکنم.
راه میوفته و منم پشت سرش حرکت میکنم. امیدوارم خیلی طول نکشه. دلم نمیخواد خیلی منتظرش بزارم.
اینطور که معلومه داریم به سمت اتاقش میریم.

با باز کردن در اتاقش از حدس درستم به خودم افتخار میکنم.

بدون حرفی درو برام باز میکنه و وارد میشم. اونم پشت سرم وارد میشه و درو میبنده.

به صندلی اشاره میکنه. نگاهی به صندلی میکنم و به سمتش میرم. چند لحظه مکث میکنم و خیلی اروم میشینم.
روی صندلی رو به روم میشینه. کمی سکوت میشه. بعد چند ثانیه اهی میکشه و نگاهم میکنه.

"دوستش داری؟"

سرم یهویی بالا میاد.

این دیگه چه سوال احمقا-