De 4 elementen

|Hoofdstuk 4|

Toen ik zag dat we omsingeld waren zakte de moed in m'n schoenen. Wat konden we nu doen? Met zo'n tien man tegen drie? Niks. "Oké" fluisterde Mike bijna onhoorbaar, "als ik drie zeg rennen jullie weg, oké?" Ik keek hem aan en knikte. "Een, twee, DRIE!" Op top snelheid rende ik verder het bos in met mijn vader op mijn hielen. Mike bleef staan en een stuk of acht mannen kwam op hem af. Toen ze door hadden dat wij vluchtte, volgde er een regen van kogels. Ik voelde een pijnlijke pijnscheut in mijn enkel, maar bleef dapper doorlopen. We liepen zigzaggend door de bomen door en hoopten zo de mannen af te schudden. Toen hoorde ik een harde kreet. Als een speer draaide ik me om, Mike. Ik sprintte terug naar de grot, ik hoorde dat m'n vader iets schreeuwde, maar het maakte me niet uit. Toen ik bij Mike aankwam lag er een plas bloed om hem heen. Met tranen in mijn ogen keek ik naar hem, hij had zijn ogen gesloten en kreunde zacht. Opeens hoorde ik achter me een klik. Ik stond aan de grond genageld en m'n benen voelden als elastiekjes. Heel langzaam draaide ik me om. Er stond een man in een zwart pak en een revolver. Ik slikte en keek de man recht aan. Zijn ogen waren zwart, alsof hij geen pijn en genade kende. Zwijgend deed ik mijn handen omhoog met Mike nog steeds kreunend achter me. Toen zag ik m'n vader de bosjes uitspringen en duwde de man plat tegen de grond. "Ren!" Schreeuwde hij, maar ik verroerde me niet. Ik stond nog steeds als versteend op de grond. Toen ik me eindelijk durfde te bewegen zag ik tot mijn grote verbazing dat iedereen weg was. Alleen de man die mijn vader stevig beet hield was er nog. "Wat doen we met hem?" Vroeg ik angstig. "Geef maar een paar bessen aan hem" zei hij knipogend. Ik keek hem geschrokken aan, maar ik wist dat er geen andere oplossing was. Zwijgend plukte ik de bessen, en stopte ze in de mond van de man. Hij kauwde ze zonder twijfel door. Ik zag hoe zijn ademhaling langzamer werd, en verdween.