De 4 elementen

|Hoofdstuk 10|

Aangezien we waren aangevallen, besloten we om toch nog een stukje verder te lopen. We pakten alle spullen bij elkaar en we begonnen te lopen. Mike en ik liepen hand in hand, oh wat was hij lief. Opeens bleef m'n vader stokstijf stil staan, "we kunnen niet verder" zei hij. "We kunnen niet verder?" Vroeg ik verbaasd. Toen ik langs hem heen liep zag ik wat hij bedoelde: het pad hield op, op de plek waar vroeger weg lag was nu plaats gemaakt voor een enorm ravijn. Zuchtend sloot ik mijn ogen, ik schoof m'n been naar voren en zette m'n linker hand af. Zo ontstond er een weg dek. Langzaam schoof het naar de andere kant van het ravijn. "Wacht hier" riep ik, voetje voor voetje liep ik over de weg, het was stevig genoeg. "Kom maar" riep ik enthousiast, en Mike en m'n vader kwamen gelijk aangelopen. We liepen rustig verder, Mike had intussen m'n hand weer gepakt. Hij keek rustig voor zich uit en zijn ademhaling was regelmatig. Zijn wond in z'n schouder was nog steeds niet helemaal geheeld, maar hij liep stoer verder.

Opeens hoorde ik geritsel van bladeren. " Pap stop!" Schreeuwde ik maar het was al te laat. Hij werd besprongen door drie mensen en Mike werd meegetrokken. De mannen stonden nu om ons heen en we konden geen kant op. Mike probeerde zich los te rukken, maar hij kreeg een mes tegen z'n keel aangedrukt. Mijn adem stokte in m'n keel, ik kon niks doen, we waren immers omsingeld. "Geef je over!" Riep een man in een donker pak en een kap over z'n gezicht. Ik verroerde me niet, ik keek om naar m'n vader, ook jij had nu een mes tegen z'n keel gekregen. "Geef je over of we vermoorden ze, net zoals je moeder" schreeuwde een andere man. Verschrikt keek ik op. Dus zo was mijn moeder omgekomen, ik voelde een laaiende woede in me opkomen. " Oké je laat ons geen andere keus" riep dezelfde man. Ik wilde iets zeggen maar het lukte niet, m'n keel was kurk droog. Langzaam zag ik hoe het mes van de man in de keel van m'n vader verdween. Woedend was ik, hoe konden ze. Ik voelde een warm gevoel door m'n lichaam en m'n hele lichaam begon te tintelen. Langzaam steeg ik op de lucht in. Ik was woedend en ik zag niets meer, alleen die mannen. Ze moesten dood. Hoe dan ook. Ik zag vaag een bol van lucht om me heen en de mannen keken me verschrikt aan. Toen begon ik vuur en rotsblokken te schieten, de mannen sprongen haastig we en lieten m'n vader en Mike op de koude stenen vallen. Nu kwam er een straaltje water op mij af die ik veranderde in ijspegels, deze schoot ik allemaal tegelijk naar de mannen toe. Een stuk of vijf van die mannen waren nu ernstig gewond en hadden enorme brandwonden opgelopen. Voorzichtig steeg ik weer neer op de grond en schoof met alle kracht die ik had een tornado van wind op de mannen af. De mannen vielen diep het ravijn in. Toen rende ik naar Mike en m'n vader, ze waren niet heel erg gewond. Alleen m'n vader, hij had een hele diepe snee in z'n keel. Ik bestudeerde het aandachtig, "z'n stembanden zijn net niet geraakt" zei ik opgelucht. Ik bond snel een t-shirt om zijn keel, zodat het niet heel erg zou gaan bloeden. Langzaam kwam m'n vader overeind. "Goed gedaan Emilia" zei hij en hij gaf me een kus op m'n voorhoofd, toen kwam Mike op me afgelopen en gaf me een zoen, "ja goed gedaan Em" en hij lachte vriendelijk naar me. Toen liepen we weg, waarnaar toe wisten we niet. En aan de andere kant toch ook weer wel, we liepen naar een plek van vrijheid.

~THE END~
_________________________________

Heey beste lezers,

Hopelijk vonden jullie dit een leuk boek, neem dan plz ook nog ff een kijkje in m'n andere twee boeken: de mysterieuze grot en stalker

~XXX~
• Kate