PENÂH

Başlama tarihiniz,

Koca çınar ateşler içinde ağlıyordu.

Gözyaşları yangınına karışıyor; ateş, nehirlerce boğazın acı suyuna akıyordu. Cinayetin bulaşmış olduğu acı sulara.

Boğaz, anırlarla yanıyordu.

Boğaz, gerçeğin sancısıyla yanıyordu.

Gökyüzünden sicimle yeryüzüne inen yağmur damlaları dâhi bu yangını söndüremiyordu. İstanbul, üstüne bindirdiği onlarca yükü artık taşıyamıyordu. İstanbul, artık çok yorgundu.

Bugünlerde, ışıltılı ve oldukça görkemli şehrin üzerinde acıyı sezdiren gri bulutlar vardı.

Koca şehrin her köşesine sıkışmış hatıralar vardı. Renk renk, fısıltı fısıltı hatıralar. Çoğuysa çığlık çığlık. Aynı duvarları geçmişiyle inliyerek ağlayan bu koca ev gibi...

Kadın, is bulaşmış duvarlara takılı kalan buruşmuş göz kapaklarının bir mücehvercesine sakladığı okyanus mavisi gözlerini yavaşça bahçe kapısına çevirdi. Kendinden emin gibi dursa da titreyen ince bacakları onu kapıya götürdü, uzun parmakları yeşil boyası yer yer kalkmış tahta kapıyı bir gıcırtıyla geriye itti.

Sesten ürküp kahverengi saçlarını savurarak arkasında kalan sokağa baktı. Eski, birkaçı terkedilmiş tahta evlere son birkez daha bakıp açtığı bahçe kapısından içeri girdi.

Seneler öncesinde girdiği her an gibi.

Ayağının altında ezilen sonbaharın eskittiği yaprakların şıkırtısı eşliğinde küçük yolda yürüdü. Birkaç adımın sonunda mührü koparılmış kapının önünde durdu, durdu ve derin bir iç çekti.

İçeriye girdiği andan itibaren hayatının eski gibi devam etmeyeceğini biliyordu. Senelerce kaçtığı anıların üstüne her saniye daha da yaklaştı, buruşmuş ellerini havaya kaldırdı, avuçlarını kapıya yasladı ve gözlerini kapadı.

Derin nefesi ağzından firar ederken kapıyı içindeki aitlik hissiyle itti.

İki kanatlı kapı açıldığında gözlerinin önüne serilcek manzarayı biliyordu.

Ama bildiği gibi olmadı.

Gözlerinden tane tane inen gözyaşları tahta evin parkelerine düştüler. Gözyaşları önce nehir oldular, sonra senelerce acı can suyunu bekleyen koca çınara doğru süzüldüler.

Koca çınarın bağrında 21 senedir sönmeyen bir yangın vardı.

"Gül," yaşlı kadın kaşlarını içindeki özlemle kaldırdı, yarım asırlık kalbi tutuşurken tutanacak yer aradı, bulamadı, sağ elini sol yanına bastırdı.

"Gülin," okyanus mavisi gözler artık göremiyordu, boğazından kaçmak için yer arayan hıçkırıkları teker teker yuttu ve içeriye girdi.

"Gülinim, gül yüzlüm," tutmakta zorluk çeken bacakları onu zorlasa da sesi duyduğu bahçeye yürüdü, rüzgar estikçe sallanan kapı ufak gıcırtılar çıkarırken yağmurun artık esir aldığı bahçeye çıktı.

Koca çınar oradaydı.

Koca çınarın yıllar önce duyduğu sesler oradaydı.

Gülin, koca çınara doğru atıldı, güçsüz kolları gövdesine sarıldı.

"Ben geldim ya," diye fısıldadı, bu fısıltı 3 kalbe daha ulaştı, fısıltılar çığlıklara dönüştü, çığlıklar koca çınarın ağlayışına katıldı.

"Ben gitmemek için geldim ya," Gülin'in fısıldamasıyla yağmurlar daha da arttı, o anda okyanus mavisi gözler dalgalarını bir daha kör kayalarına kırbaç gibi savurdu ve geri çekti.

Yaşlı kadının bakışları daha da incinirken evren kabuğuna çekildi, yeryüzünde sadece koca çınar ve yıllardır bugünleri bekleyen boğazın kara lekesi, is duvarlı koca ev kaldı.

Gülin'in bir gözyaşı daha koca çınarın gövdesine aktı.

Ve 21 senedir bağrında cayır cayır yanan yangın acı can suyunu buldu.

Koca çınar ağlamayı kesti, gök son birkez daha gürledi, rüzgar uğursuz uğultusunu duyurdu. Koca çınar yavaş yavaş dirildi, acılarını dökmeye başladı. Son yaprağını yere düşürdü, yere düşen yaprak alevini yitirdi.

Koca çınarın bağrındaki yangın sona erdi.

O ve 4 can daha 21 senenin ardından ilk kez aynı anda nefes aldı.

Penah.

Herkes evinde hissetti.

🌳

Aşklarım tekrardan selamm, 2 seneyi aşkın taslaklarımda duran bir hikayemi daha yayınlamaya karar verdim, çalıntı değildir diğer wattpad hesabımda bir müddet yayınlamıştım💖

Tanrıça final yaptıktan sonra burada tekrar görüşmek üzere birtanelerim, sizi sadece sevmiyorum.

Size aşığım💜

En kısa zamanda görüşmek üzere😻

Wattpad: magiecnis / Tiktok: magiecnis
Twitter: magiecnis

💜