~Stay, if you love me~ / Yeonbin

#2

-Chyba czas, żebym Ci już powiedziała mój drogi...
-Żebyś powiedziała co ciociu?
-Twoja mama 6 dni temu popełniła samobójstwo...
W oczach zebrały mi się łzy. Zostałem sierotą. Co teraz ze mną będzie? Dlaczego mama to zrobiła? Mnóstwo pytań gromadziło mi się w głowie. Popłakałem się.
-Będzie dobrze skarbie. Wszystko się ułoży. - powtarzała ciocia Mina. - Będziesz mieszkał u nas i jak na razie będziesz dzielił pokój z Soobinem. Za pół roku mamy w planie zrobić dobudowę, więc będziesz miał własny pokój. Zrobimy Ci ogromny pokój, taki, jaki sobie wymarzysz, dobrze?
-Dobrze..- powiedziałem załamany.
-Od teraz będziesz miał bardzo dobre życie. Musisz tylko pogodzić się ze stratą matki.- stwierdziła.
Pogodziłem się że stratą matki bardzo szybko. Na drugi dzień już nie chciało mi się płakać. Było mi smutno, ale pocieszał mnie fakt, że nie muszę się już wychowywać w biednej rodzinie i mogę mieć wszystko co tylko zapragnę.
Minęło 4,5 roku. Są moje 15 urodziny. Przenieśliśmy się z Daegu do Seulu. Mieszkamy teraz w ogromnej willi. Żyję życiem, o którym jeszcze 5 lat temu wolałem nie marzyć. Wraz z Yeonjunem nie chodzimy do szkoły tylko mamy nauczanie domowe. Mimo wszystko nadal tęsknię za mamą. Niedawno dowiedziałem się, że miała ciężką depresję przez 4 lata. No ale cóż. Czasu nie cofnę. Najwyraźniej taki los napisał dla mnie Wszechświat.
Wraz z Yeonjunem postanowiliśmy dzisiaj wyjść do parku. Yeonjun miał już 16 lat. Mimo wszystko bardzo dobrze się dogadywaliśmy i ani razu się nie pokłóciliśmy. Bardzo mnie wspierał gdy dowiedziałem się o śmierci mojej mamy. Jestem mu za to bardzo wdzięczny.
-Yeonjun! Chodź tu szybko! Zobacz jakiego znalazłem li-
Nie zdążyłem dokończyć, ponieważ Yeonjun na mnie wbiegł. Przewróciliśmy się. Chłopak znalazł się nade mną. Nasze twarze dzieliły dosłownie milimetry. Nagle poczułem jak usta Yeonjuna dotykają moich. Dziwne uczucie, którego jeszcze nigdy nie czułem. Oddałem pocałunek...