Gözlerimi açtığımda yerdeydim. Yavaşça doğruldum. Sırtım tutulmuş gibiydi. Ne pis bir ağrıydı! Etrafımda kimse yoktu. Karşımda daha yeni tepesinden atladığım o yüksek bina duruyordu. Zor olsa da ayağa kalktım. Her yer çok sessizdi. Üstüm toz olduğundan, üstümü silkeledim. Etrafa bakındım. Olduğum yerde en az 4 kez döndüm. Kimse yoktu, evet! Sonunda oldu mu? Başardım mı?
"Ben, öldüm mü?"
Ya da öyle sanıyordum. Olduğum yerde gülmeye başladım. Ama bu kahkahalar başımın arkasına aldığım tekmeyle bitti. Aldığım tekmeyle ileri doğru 5 adım ilerledim. Tekmeyi atan Chuuya'ydı. Başım epey sarsılmıştı. Artık tek sırtım değil başım da ağrıyordu. Elimle başımın arkasını kaşırken Chuuya'ya döndüm.
"Ölmediğimi hatırlattığın için sağol Chuuya..."
Bir şey demedi. Başını hafifçe eğdi. Bir süre sessizliğin ardından gülmeye başladı.
"Hahahahahhahahahahahahhaahhahah"
Komik olan neydi? Öldüğümü sanmam mı? Evet, belki öyledir.
"Komik olan nedir?"
Bana güldüğüne yemin edebilirim.
"Senin varlığın komik muahahhahaahajjsa"
Çok komik hahaha(!) Havuç kafa.
"Sanırım bir revire gitsem iyi olacak. Her yerim ağrıyor."
"Senin ölmene izin vermediğim için Tanrı'ya şükretmelisin. Muahahhahaha!"
Komik bir şaka değil. Hiç değil.
