Fransa, Colmar'ın en ünlü şarap dükkânına sahip olan Kim Seokjin ve son yılların en ünlü aktörü Kim Taehyung. Peki ya bu ikilinin yolları Colmar'da kesişirse neler olur?
"Beni yeniden sevebilir misin, Seokjin?"
Çiftler; Jikook ve Sope🌸
Kapak; tae...
Merhaba!! Arayı çok açmadan hemencecik geldim. Bu bölüm Taehyung bölümü oldu. Onun yaşadıklarını onun ağzından okuyacağız. Umuyorum ki beğenirsiniz. 🤧💜
Lütfen okuduktan sonra bol bol yorum yapın ve mutlaka minik yıldıza tıklayın! Sizi seviyorum ve iyi okumalar diliyorum🤧💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1 HAFTA SONRA
KIM TAEHYUNG
Yine bir film röportajı sonrası evime giderken ön koltukta oturan ve arka koltuktan gördüğüm kadarıyla Namjoon ile mesajlaşan Yeoubi’ye seslendim. ‘’Hey?’’
Arkasına doğru dönüp bana baktı. Gözlerinde yine o bakışlar vardı. İlgili, endişeli ve hüzünlü… Colmar’dan döndüğümüzden beri o bakışlar oradaydı. Ne zaman gideceklerini merak ediyordum.
‘’Bir şey mi istedin?’’ dedi, yüzümü dikkatle incelerken. ‘’Namjoon nasılmış?’’
Bunu sormama bir hayli şaşırdı. Kaşları şaşkınlıkla havalandı, dudakları milimlik açıyla aralandı ve birkaç saniye ne diyeceğini bilemedi. Fakat hızlıca toparlayıp yüzüne minik bir tebessüm ifadesi yerleştirdi. ‘’İyi, izin alabilirse haftaya buraya gelebilir. O da sık sık seni soruyor aslında.’’
Bunu tahmin edebiliyordum. Yeoubi’nin de Seokjin’i sorduğunu biliyordum ama her ne öğreniyorsa kendine saklamayı tercih ediyordu. Eğer Seokjin hakkında bilgi verirse daha kötüye gideceğimi düşündüğünü biliyordum. Yeoubi’yi çok iyi tanıyordum.
Bir süre anladığımı belli edercesine kafamı salladım. ‘’İyi olmasına sevindim ve umarım gelebilir. Onu görmek güzel olur. Sana iyi davranıyor mu?’’
Mutlulukla onay verdi. Gözlerindeki o ışıltıyı gördüm, sevildiğini hissettiğinde ve deliler gibi sevdiğinde oluşan o pırıltıyı… Yeoubi seviliyordu ve seviyordu. İlişkilerinin iyi gitmesi ve Namjoon’un ona iyi davranıyor olması beni de mutlu ediyordu.
Hafifçe gülümsedim. ‘’Sevindim. Birbirinize sahip çıkın.’’
Yeoubi ile konuşmak için oturduğum yerde biraz öne doğru kaykılmıştım ve artık soracak, söyleyecek bir şeyim kalmadığı için sakince arkama yaslanıp camdan dışarıyı izlemeye başladım fakat Yeoubi’nin gözleri üzerimdeydi. O önüne dönmeyip bana bakıyordu.
Gözlerimi bana bakan gözlerine çevirdim. ‘’Ne oldu?’’ ‘’Merak etmiyor musun?’’
Alaycı bir kıkırtı bıraktım. Kırgındım, kızgındım ve zaman ilerledikçe kırgınlığımda da kızgınlığımda artıyordu.
Böyle bir sonu hak etmiyorduk. Bana böyle davranmasını, böylece kestirip atmasını hak etmiyordum. Kırgındım; çünkü beni dinlemedi, bana kendimi açıklama fırsatı vermedi. Kızgındım; çünkü bu kadar kolay bitirebilmiş olması canımı yakıyordu.
