Kayıp Ruhlar Mezarlığı

Dikenli Teller

Bugün dolu dolu gözlerle yazıyorum sana çok oldu yazmayalı şöyle bir 2 ay kadarcık... Hayatında ne değişebilir ki deme değişti bir kaç şey. Mesela ben yeni yaşıma girdim, yeni bir işe girdim, hayatımdan bir kaç kişi eksilttim ,bir kaç insan tanıdım ,yeni bir kitapçı keşfettim kitaplar aldım, sayfalarında seni aradım
Bulamadım.
Seni çok çok merak ettim bazı geceler "Acaba yanımdan geçti mi?" diye düşündüm tonlarca zihin bulutlarımdan birinde....  fark ettim de bir şey de değişmemiş aslında ben seni yine çok aramışım ama yine çok yanılmışım.
İs, neredesin?

Çok yalnız hissediyorum, çok kayıp ,çok ruhsuz. Sanki yaşayan tek bir odacığım kalmış ve kimi gördüysem bir hışımla tıkamışım gibi, kendimi kaybederken sevdiklerim  yitip gitmesinler diye. Çekirdek ailemi kurtarabildim, birkaç da dostumu ve bir de  seni...

Nasıl bir şey dersen; sanki ben ağzı kapalı bir istiridyenin içindeki inci tanesiyim. Ulaşılmak istesem kabuğum parçalara ayrılmak zorundaymış gibi.

Ya bir gün bana ulaşmak istersen ve kabuğumu parçalamak zorunda kalırsan. Şiddetinden kabuğum parçalara ayrılırken düşüversem kumların arasına, beni bulabilecek misin?

Misal sen 300 bin fersah altında bile olsan bulabilirmişim gibi geliyor. Abarttı bu da deme. Yok iken sen daha ben bu kadar somutlaştırıyorsam seni sonsuz döngüde. Var iken tüm varlığım ile peşine düşmez miyim?

Haykıracak nefesim kalmasa bile ellerim uzanır olduğun yere.

Ah İs... Tüm şarkılar senmişsin gibi
Dikenli teller çevrili sanki etrafımda. gözümde bir bandana ,ayak altımda çiviler.
Tek navigasyon kalbim. Sıcaklığını bulduğunda hıphızlı çarpar biliyorum. Gerisi hiç önemli değil ben ayaklarım kanaya kanaya koşarım sana içten içe kanıyorum çünkü içten içe sana bitiyorum. Daha çok sen, ille de sen, hep sen.