Sana bir isim verene kadar tek sıkıntım sana bir isim vermekti isim verdikten sonraki tek sıkıntım o isimi unutmak...
Seni tanıdığım o azıl Ekim sabahında kaparttım birden tavana dikili gözlerimi , yavaşça cöken gece gibi kapandı göz kapaklarım ve dudaklarım yüzyıllardır konuşması yasak bir meleğin ilk kez konuşacağı gündeki gibi ürkek bir heyecanla kıpırdadı, bir fısıltı gibi çıktı içimden kopup gelen fırtına ve birden, "Deniz..." deyiverdim.
O an tarihteki en büyük ve en gürültülü yıldırım Üsküdar'ın üzerine düştü! Sanki cebrailin kanadı son hızla Dünya'ya çarptı! İstanbul bile bu acıya dayanamayıp kapadı gözlerini. Bur kez daha yavaşca aralandı susuzluktan çatlamış dudaklarım, göz kapaklarım hızla titredi, dudaklarımdan binlerce yıldır yeryüzüne fışkırmayı bekleyen bir yanardağdan fışkıran lavlar gibi fışkırdı harflar: "De..., Deniz..."
Sessiz harfler, o an cesaretlerin dirileri kıskandıkları kadar kıskandılar dudaklarımdan taze cekilen üzerine dökülen soğuk sular gibi dökülüveren sesli harfleri. Ve o an Dünyanın en büyük fay hattı aniden kırıldı Üsküdar'da.
Ve sustum; konuşsam da bir harf daha sızıverse çatlamış dudaklarımdan senki Israfil suuru üfleyeçekti ! kıyamet kopacaktı sanki!
Hayatıma yön veren tek kelime Deniz'di artık! Diğer tüm kelimeleri unutmuştum sanki. Sanki alfabe bu kelimeleri oluşturan beş harften ibaretti ve sanki tüm harfler sesizdi. Bu kelime ne zaman aklıma gelse alev yutmuş gibi oluyordum, cayır cayır bir yangın çıkarıyordu tüm hücrelerimde.
Seni tani(mla)dīm lanet olasıca Ekim sabahı filtresiz bir sigara niyetine siyanür kokan bir mimoza sıkıştırıp kanayan dudaklarımın arasına, atladım gökkuşağı renginde kanatları olan bir pegasussun sırtına ve hicret ettim başka bir boyuta.
