Bu gün acı tam yedi yıl önce başladı. Yadi yıl önce gecenin orta yerinde , kenarda köşede ne kadar acı varsa aşka ve düşlerime dair hepsini birleştirdim ve Deniz koydum adını ! Sustum sonra . Ben sustukca yok oldu dünya gözlerimde , Deniz oldu , Azrail'e fazla mesai yaptırtı tüm bu suskunluklarım
Bu büyük acı tam yedi yıl önce başladı . Yedi yıl önce aniden yerleşik hayata geçti tüm göcebe hüzünler içindeki geniş arazide , hüznün adı sen oldu , senin adın ölüm. Ölüme koştum sana koşarcasına . Ben sana koştukça dudaklarında alevli patlamalar yol açtı yorgun yüzünden süzülen otrodoks matem . Sen her zaman suskundun , hep susmaya zorluyordun içimdeki cayır cayır yangını . İçinden bir ses avaz avaz haykırdı arakandan , duymadın ! Duymadın ! Duymadın ! Ve kaçışların en büyüğüne tanık oldu İstanbul ... Öldüm ! Ölürken yanlızca senin adını sayıkladım !
Dudakalrımdan beklenmedik bi deprem olup sızan o ad , Deniz , yani senin adın ; acının saf , su su katılmamış halidir ! Acı; aşkın senin ugruna kalkışılan ani intahardan ölen şizofren sairlerin salalarını okuyan müezin müsveddesi ! Şizofreni , senin herkesten saklamaya çalıştığım , gercek adın !
