𝚆𝚊𝚕𝚍𝚎𝚒𝚗𝚜𝚊𝚖𝚔𝚎𝚒𝚝

「 Chapter Two 」

Aniden açılan kapıyla düşüncelerimden sıyrılıp kafamı kaldırdım. Eon ve annemin içeri girdiğini gördüğüm anda hemen koltuktan kalkıp yanlarına ilerledim.

''Üç dakikanız var.'' diyerek odayı terk etmişti muhafız. Hemen yere çöküp ağlayarak bana sarılan kardeşimin yüzünü ellerim arasına aldım.

''Eon, fazla vaktimiz yok. Beni dinle. Jungkook dışında kimseye güvenme, tamam mı? O size avladıklarından getirir.''

Eon: ''Mücadele etmeyi h-hiçbir zaman b-bırakma. B-Belki kazanabilirsin.'' başparmağımla yanağından süzülen göz yaşlarını sildim.

''Evet, belki de kazanabilirim. Biliyorsun, zeki biriyim.''

Eon: ''Ayrıca avlanabiliyorsun.''

''Aynen öyle.'' avlanabiliyordum, evet. Ancak bu beni hayatta tutmaya yeter miydi, bilmiyorum. Yine de Eon'a bir şey belli etmemek için güven verici bir şekilde gülümsedim. Biraz daha sakinleştiğinde ayağa kalkıp dolu gözlerle bana bakan anneme döndüm.

''Hava kararmadan eve dönmeye çalış.''

- ''Taehyung-''

''Eon'un karanlıktan hoşlanmadığını biliyorsun.''

- ''Oğlum-''

''Yine yıkılmanı istemiyorum, anlıyor musun beni? Güçlü durman gerekiyor anne.'' babamın öldüğü zamanki gibi yine hayattan vazgeçemezdi, hayır. Eon'un ona ihtiyacı vardı.

''Artık ben yanınızda olmayacağım. Eon'un senden başka kimsesi yok. Ne olursa olsun, onun yanında olmalısın. Duydun mu beni?'' kafasını hafifçe sallayıp kollarını boynuma sardı hemen. Ağzından küçük bir hıçkırık koptuğunu fark ettim.

''Şşşt, ağlama. Sakın.'' çenemi omzuna yaslayıp gözlerimi kapadım. Aniden açılan kapı sesiyle ikimiz de irkilmiştik.

''Vakit doldu.'' muhafız odaya girip yanımıza adımlamaya başlamıştı.

Eon: ''Hayır, hayır, hayır.'' hemen yanıma gelip bana sıkıca sarıldı bana.

''Sorun yok.''

Eon: ''HAYIR!'' muhafız annemin ve Eon'un kolunu tutup odanın dışına sürüklemeye başladı.

''Kazanacağım.''

Eon: ''HAYIR!''

''Söz veriyorum Eon.'' kapılar suratıma kapandığında derin bir nefes verdim. Gözlerim dolmaya başlamıştı, ağlamamak için alt dudağımı dişledim hafifçe. Ellerimi saçlarımdan geçirip arkamı döndüğüm sırada kapı tekrar açılmıştı.

''Jungkook.'' hızlı adımlarla yanıma gelip sıkıca sarıldı bana. Başımı omzuna yaslayıp göz yaşlarımın akmasına izin verdim usulca. Annemle kardeşime belli etmemiştim ama çok korkuyordum, hem de çok.

''Jungkook-'' geri çekilip yüzümü elleri arasına almıştı hemen.

Jungkook: ''Taehyung, bana bak. Bunu yapabilirsin, tamam mı? Kendine inanman lazım.''

''Y-Yapamam.''

Jungkook: ''Yapabilirsin, sen onlardan daha güçlüsün. Eğer yay bulamazsan hemen kendine bir tane yap. Zaten avlanmayı biliyorsun.''

''Orada yirmi dört kişi olacağız Jungkook. Sadece birimiz sağ çıkacak.''

Jungkook: ''Evet ve o kişi sen olacaksın Taehyung.'' muhafızın içeri girdiğini gördüğümde tekrar Jungkook'a sarıldım.