დროთა განმავლობაში ჩემგან დამოუკიდებლად შემიყვარდა მასში რაღაც. ეს არ ყოფილა არც ანოს სილამაზე და არც მგრძნობელობა, არამედ მისი კეთილი და ღია გული, უსასრულდ გამგები რომ მეჩვენებოდა ხოლმე.
მთელი მეხუთე კლასი საოცრად ბენდიერები ვიყავით მე და ანო და ჩვენი მთლიანი ცხოვრება. ის წელი თენდებოდა და ღამდებოდა ხოლმე ანოთი, სკოლაში წასვლამდე მივუაკუნებდი კარზე და ხან ნათია დეიდა გაგვაცილებდა ცტას, ხან დედა. მერე სკოლაშიც ანო, მასწავლებელი გვერდიგვერდ არაფრის დიდებით არ გვსვავდა მაგრამ დასვენებებზე თუ გოგონებთან არ ტამაშოვდა ხოლმე და თუ მე ბიჭებთან არ ვიყავი ხოლმე მაშინ სულ ერთად ვიყავით ხოლმე, ანუ ძალიან ხსირად. სკოლიდან ერთად მოვდიოდით ხოლმე, მერე რამდიმე საათი ვეშვიდობებოდით ხოლმე ერთმანეთს და საღამოს მეცადინეობის შემდეგ ერთად გამოგვკითხვადნენ ხოლმე ტამუნა დეიდა და დედა.
მაგრამ იმ წლის და გარშემო სულ ანოს მიუხედავად არ მომბეზრებია არც შემდეგ წელს, ანუ მეექვსე კლასში. პირიქთ ძალიან მიხაროდა რომ კიდევ ერთი წელი ჩაივლიდა ისე როგორც წინა.
მეექვსე კლასი ახალი დაწყებული იყო როდესაც საყიდლებზე ვიყავით გასულები მე, ანო, დედა და თამუნა დეიდა. მე და ანო ჩვენ კლასელზე ვლაპარაკოობდით იმიტომ რომ ორივეს არ მოგვწონდა ეგ ბიჭი. დეიდა თამუნა და დედა კიდევ სხვა რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ არ ვუსმენდი.
იმ ქუჩაზე ბევრი ხალხი დადიოდა და ძალიან მომწონდა მეც და ანოც რომ იქ ვიყავით, სულ სკოლაში, სახლში და ეზოში რომ ვიყავით ერთად სხვაგანაც მინდოდა ხოლმე რომ გავსულიყავით.
მივდიოდით და ანომ ლაპარაკი რომ შეწყვიტა უცბად, დავიბენი. ვკითხე რა ხდებოდა და იქვე მჯდომ მათხოვარზე მიმანიშნა.
-შეხედე.
-ვხედავ.
-ალბათ როგორი ცუდი ცხოვრება აქვს.
YOU ARE READING
პატარა ლამაზი ადამიანები (სრულად)
Romanceგუგუნას თვალით დანახული ბავშვობის სიყვარული, თინეიჯერობის პერიოდი, ახალგაზრდობის წლები და ყველა ის შეგრძნება, ფიქრი და დაბრკოლება რომლებიც ანოს დამსახურებით გაჩნდა მის ცხოვრებაში. მათი ერთად ყოფნის დროს სხვა ყველაფერი აზრს კარგავდა, განშორება კი მძ...
