Alarm sesiyle uyandım. Baktım, saat sabahın 7'si. E iyi ama bugün Pazar ne alarmı diye düşünürken Perşembe olduğunu gördüm. Somurtarak doğruldum yerimden.
Komidinin üzerinde bir zarf. Açtım. Bir kâğıt. Okumaya başladım.
Satırlar ilerledikçe gözlerim ağırlaştı. Zaten gözlerimi zor açıyorum, iyice bulanıklaştı her şey, göremez oldum.
Günaydın,
İnan bana, bunları yazmak o kadar zor ki. Sen bu satırları okurken ben çoktan gitmiş olucam. Yapamıyorum artık. Bunu hiç haketmedin, sen beni hep sevdin. Ama ben sevgine layık değildim, olamadım. Sana ne zamandır belli etmemeye çalışıyorum. Umarım başarmışımdır. Seni hiç üzmek istemezdim. Hiç. Bu yüzden, ileride daha fazla üzülme diye, gidiyorum.
Uzun bir süre önce Wilma diye biriyle tanıştım. Ve ona aşık oldum. Bir bebeğimiz olucak. Bunu senden daha fazla saklayamazdım.
Hiçbir suçun yok sakın kendini suçlama. Sana bunu yaşattığım için kendimden nefret ediyorum. Elimden bir şey gelmez artık. Hayatından tamamen çıkıyorum. Bütün eşyalarımı almaya çalıştım, kalanları da sen evde yokken alır giderim.
Her şey için teşekkürler. Beni affet.
Elveda..
O an dünya durdu sanki. Beynim uyuştu. Yok ya, dedim. Şakadır. Şimdi dolapta gömleklerini görücem diye kendimi avutarak gittim dolaba doğru.
Açtım dolabı. Dondum kaldım. Dolap boş.
Dizlerimin gücü kalmadı, çöktüm öylece yere.
O yok. Gitmiş. Bekledim kapı açılacak ve o gelecek diye.
Gelmedi. Ağladım, ağladım. Sonra kalktım, ondan kalan tek şeyi, yastığını kokladım. O anda aklıma uyanıp onu göremeyince yastığını koklamam, birkaç dakika sonra o güzel kelimeleriyle beni kahvaltıya çağırması geldi. Gözlerim açıldı, kendime geldim birden. Gücümü topladım, bi umutla kalktım mutfağa gitmek için. Kapıyı açıp adımımı attığımda üzerimden bir şeylerin döküldüğünü hissettim. Yere baktım, her yer gül. Merdivenlere doğru devam ediyor.
Takip ettim, indim merdivenlerden. Karşımda güllerden oluşmuş bir kalp, ortasında zarf.
Günaydın kadınım..
Yıldönümümüz kutlu olsun.
İyiki varsın, iyiki benimlesin.
Sen benim başıma gelen en güzel şeysin, en büyük şansımsın.
Sen bana aşkı öğretensin.
Seni her şeyden çok seviyorum..
Tekrar ağladım, bu sefer sevinçten. Kafamı kaldırdığımda kocamı gördüm. Koştum atladım kucağına. Sarıldım. Kokladım. Öptüm.
Karıcığım, dedi. 'Senden bir şey isteyebilir miyim?'
Baktım yüzüne.
'Birdahaki yoldönümümüzde alarmımız, bir bebeğin sesi olsa?'
