Vast

De tijd gaat te snel. Veel te snel... Het leek nog gisteren dat ik op de schoot van mijn pa zat. Dat ik zijn hand kon vasthouden . Zonder zorgen. Zonder dat ik dacht dat iedereen om me heen ooit zou verdwijnen.. En ik uiteindelijk ook.

Pap, pap!" riep ik, " het is tijd om te gaan!" "ja , ja ik kom eraan wacht even!" riep hij terug , " ik pak nog even mijn tas" het was mijn eerste dag in groep 7 , en ik wilde een goede indruk maken op mijn juf. Ik had al een appel in mijn tas gedaan voor haar en had me netjes aangekleed. Mijn jurk zat precies perfect en hing net boven mijn knieën. Met mijn nieuwe schoenen wilde ik laten zien dat ik erg mijn best wilde gaan doen op school.

Eindelijk mijn vader was er. "waar was je nou zo lang mee bezig pap? We hebben nog maar 5 minuten!"vroeg ik. "ik vertel het later wel , klein prinsesje van me." meestal als hij 'klein prinsesje' zei was er iets aan de hand. En aan zijn gezicht kon ik dat ook zien. Zijn bleke huid viel erg op. Ik wist dat er echt iets was ,maar wilde echt niet te laat komen dus ik vroeg maar niet verder.

In de auto was ik al een beetje zenuwachtig voor school. Het was heel stil in de auto , je kon een speld horen vallen. Ik keek naar mijn vader. Ik had hem nog nooit zo bleek gezien. Zijn ogen stonden groot. Hij keek ongerust, bezorgd.

Opeens zette hij de auto aan de kant van de straat. Hij keek mij eindelijk aan. Zijn bezorgde gezicht.. Met een bibberende stem zei hij: " schat, ik ga zo naar die winkel daar, ik wil dat jij hier in de auto blijft. Het kan even duren maar het is heel belangrijk." schokkend keek hij mij aan . "maar pap , wat is er nou aan de hand?" hij zei: " ik heb geen tijd meer , ik moet gaan . En onthoud blijf in de auto. Ik kom zo terug." nog voordat ik verdere vragen kon stellen, gaf hij mij een kus en een lange knuffel en hij stapte de auto uit. Hij keek mij nog één keer aan en liep toen weg.

Daar zat ik dan.. Ik keek uit het raam en zag een paar mensen over straat lopen. Lachend , hand in hand, de één met een hond , de ander met een volle boodschappentas. En toen , toen zag ik een auto aankomen rijden. Een rode ,met een glanzende lak. Hij stopte voor de winkel waar mijn vader ook was. 2 mannen stapte uit en liepen de winkel in . Één man had een jack aan met een spijkerbroek en schoenen die er heel duur uitzagen , de ander had een cap op en had een paar sneakers aan. Ze liepen de winkel in .. De deur ging open , de man met de cap deed even zijn jas opzij. Een pistool... In zijn broek. Snel deed de man zijn jas weer dicht en liep naar binnen. adrenaline gierde door mijn lichaam. Ik moest wat doen. Ik keek om me heen door de ramen van de auto, om te kijken of iemand het nog meer zag. Maar niemand keek naar de mannen. Snel deed ik de deur van de auto open, rende naar de winkeldeur. De tijd leek stil te staan en het leek alsof de secondes heel snel gingen. Hijgend kom ik bij de deur . Door het glas zie ik de mannen met mijn vader praatten. Snel doe ik de deur open en schreeuw:" Pap! Pap! Die mannen hebben pistolen Pap!" Ik zie de mannen geschrokken en boos kijken . snel halen ze hun pistolen tevoorschijn en richtten op mij. Met een zware stem zegt één van de mannen:" heb jij een kind meegenomen?!!!" mijn vader kijkt geschrokken. Snel loopt hij naar mij toe en fluisterd in mijn oor :" wat zei ik nou?! Blijf in de auto!" ik kijk verbaasd zo boos heeft hij nog nooit tegen mij gedaan. Ik schreeuw:" Nee pap, die mannen daar hebben een pistool , je moet hier weg!" de mannen houden de pistool nog steeds naar ons gericht. "gaat het kleine meisje eigenwijs doen hè ? Heeft ze van haar vader." opeens trekt de man die zijn pistool naar mijn vader heeft gericht , over. Slow motion ... Het leek eeuwig te duren. De kogel schoot door de lucht. De mannen rennen weg. "NEEEEE!" schreeuw ik. Mijn vader kijkt snel om. De kogel raakt hem. Hij valt met zijn knieën op de grond... Hij ploft neer. Snel houd ik mijn vader vast. Met mijn handen probeer ik de kogel eruit te halen. Hij is in zijn buik geraakt. Mijn tranen rollen over mijn wangen. Dat gevoel kan je onmogelijk uitleggen . Iemand van wie je houd . Die je liefhebt. Die mij zijn kleine prinsesje noemt. Het gevoel dat je alles kwijt bent geraakt. Dat je verbrand. Dat je dood wilt gaan. Dat gevoel , had ik. Ik laat me zakken op de grond. Met bloed in mijn jurk probeer ik hem te redden. Ik kijk naar zijn gezicht. Met mijn hand net voor zijn mond kan ik voelen dat hij nog zacht ademt . Snel wil, probeer ik reanimatie te doen doen. Met bloed op mijn mond en mijn handen kan ik niets meer doen. Hij kijkt mij nog een laatste keer aan. Ik zie een klein lachje op zijn gezicht gevolgd door zijn traan , die zijn laatste zou zijn. hij ademt nog een laatste keer. Ik kijk naar zijn ogen en zeg fluisterend :" ik hou van je, alstjeblieft verlaat me niet." ik zie zijn leven uit zijn ogen weggaan. Hij zakt steeds verder weg en legt zijn hoofd op mijn knietjes. Ik barst in tranen uit.

Ik heb daar gehuild , ik weet niet precies hoe lang maar de tijd deed er niet meer toe. Ik huilde , gilde en schreeuwde het kon me niks meer schelen. Ik voelde een leegte van binnen , boosheid, en nog meer rare gevoelens. Dat ik mijn vader nooit meer zou zien praten vond ik het ergste. Ik haalde zijn lijkbleke hoofd van mijn knieën en legde mijn hoofd naast de zijne. Ik lag nu naast hem. Ik legde zijn ijskoude arm over me heen. En verstopte me even van de wereld en wilde bij mijn vader zijn. Onder bloed en nattigheid van mijn tranen viel ik in slaap in de armen van mijn vader.