Vast

Alweer

Ik knipper met mijn ogen terwijl een barstende koppijn binnen dringt. mijn oog doet pijn. een fel licht schijnt erin. ik probeer weg te kijken en zie nu waar in ben. een blauwe kamer met computers en medische apparaten . langzaam krijg ik weer gevoel in mijn armen en benen. ik probeer rechtop te zitten maar word tegengehouden door een hand. ik draai mijn hoofd om en ik kijk in de ogen van een man. " blijf nog maar even liggen." zegt hij rustig. zijn kalme stem maakt mij meer relaxt terwijl ik nu weer mijn hoofd op het bed neerleg. "wat is er gebeurt?" vraag ik aan de man. de man draait zich om en ik zie dat hij een witte doktersjas aan heeft. op zijn naamplaatje staat: Jack. hij pakt zijn notitieblok en begint erin te lezen. "euhmm.. even kijken." aandachtig zie ik zijn ogen over de pagina's glijden. "Het ziet ernaar uit dat u hersenletsel heeft opgelopen. u heeft striemen met bloed op uw rug zitten. Waarschijnlijk door de hersenschudding weet u niet meer wat zich hiervoor heeft afgespeeld?" vraagt hij. hij kijkt mij aandachtig aan. ik ga nu rechtop zitten en schud mijn hoofd. "dat verklaard wel die koppijn." zeg ik. hij knikt en schrijft nu iets op zijn notitieblok. "ik zie dat dit niet uw eerste keer hier is?" vraagt hij. weer is zijn blik in zijn ogen naar mij gericht. Ik knik. "ja, dat klopt." de sfeer voelt wen beetje ongemakkelijk. al snel krijg ik rillingen over mijn armen heen. "pap?" vraag ik. de man kijkt mij verbaasd aan. 'wat doe je jezelf aan lieverd?' hoor ik. het is mijn vader. hij is hier. "ik weet niet wat er is gebeurt." zeg ik. de man kijkt verbaasd om zich heen. "nee klopt, vanwege de hersenschudding." zegt de man nu. ik draai mijn hoofd om en kijk hem aan. "sorry, ik had het niet tegen u." zeg ik. vervolgens draai ik weer mijn hoofd naar het geluid waar ik mijn vader vandaan hoorde. 'lieverd, lieverd, lieverd. die mannen hebben jou nare dingen aangedaan...' hoor ik mijn vader zeggen. "maar ,.. waar heb je het over?" vraag ik . de man kijkt mij nu echt verbaasd aan en ik voel zijn ogen in mijn achterhoofd branden. vervolgens hoor ik voetstappen die de kamer verlaten. de man is weggelopen. hij denkt vast dat ik gek ben. 'let een beetje op jezelf..' hoor ik weer. ik knik. mijn kippenvel verdwijnt weer. hij is weg. ik kijk weer om mij heen. wat ben ik hier in hemelsnaam aan t doen? vraag ik mezelf af.

Ik sta op en loop de kamer uit. ik mijn ziekenhuiskleren loop ik door een gang met allemaal deuren. artsen lopen door elkaar van de ene naar de andere kamer. ik loop er dwars door heen, voorbij de balie, en uit het ziekenhuis . ik sta nu op de parkeerplaats met mijn blote voeten, op het asfalt. een diepe zucht verlaat mijn mond.

Waar moet ik naartoe?