hızla aşağıya indim.annem gelmişti.çok erken dönmüşlerdi burda olduğumu hamzadan mı öğrenmişti bilmiyorum ama yinede döndükleri için mutluydum.kapıyı hızla açtım ve karşımda gördüğüm adamla olduğum yerde kaldım.annem adamın biraz arkasında duruyordu beni görünce bana yaklaştı ve hemen sarıldı.açıkçası şu an şoktaydım.babam nerdeydi ve bu adam kimdi.annem ona sarılmadığımı fark edince benden biraz uzaklaştı ve bana baktı.
"tatlım bir sorun mu var "
hala şaşkınca adama bakıyordum.gözlerimi ondan alıp anneme baktım.
"kim bu adam babam nerde"
anemin yüzü bir anda düşmüştü .bir açıklama bekliyordum.
"nerden başlasam bilemiyorum"
yüzünü asık gösteremek için çaba sarfediyordu.arkada bir hareketlilik hissedince hamzanın geldiğini anladım hızlı bir şekilde yanıma geldi anneme ve yanındaki adama bakmaya başladı.
"selin hanım"
hamza ciddiyetini bozmadan anneme selam verdikten sonra yanındaki adama da başıyla kısa bir selam verdi.annemle hamzanın arasında anlam veremediğim bir bakışma geçti ve hemen ardından annemin gözleri beni buldu.artık birisinin neler olduğunu anlatmasını istiyordum.hamzanın eli yavaşça belimi sarınca ona kısa bir bakış attım .ama umrunda değildi.bende sesimi çıkarmadım ve annemden bir cevap beklemeye başladım.
"zeynep canım bunu söylemek çok zor babanı benden bile çok sevdiğini biliyorum.ama o geri dönmeyecek."
söylediklerinden hiç birşey anlamadım ve yanında ki adama baktıktan sonra tekrar anneme döndüm.
"ne demek istiyosun"
"biz babanla 4 ay önce boşandık.baban orda kalmaya devam edecek"
duyduklarımdan sonra anneme baka kaldım.birşeyler söylemek için ağzımı açtım ama söyleyecek birşey bulamadım.şu an kapıyı suratlarına çarpıp onlarla arama mesafe koymak istiyordum.ama hiç birşey söylemeden yanlarından geçip gittim.
hamzanın peşimden seslendiğini duydum ama hiç umursamadan koşmaya başladım.bir süre izimi kaybettirmek için koştum.sonra yavaşladım ve yürümeye başladım.hava çok soğuktu.üzerimde beni ısıtabilek hiç birşey yoktu.öylece yürümeye devam ediyordum.nerde olduğumu veya nereye gittiğimi bilmiyordum.yaptığım tek şey öylece yürümekti.karnımın ağrısına bir de soğuk hava eklenince dayanılmaz bir hal almaya başladı.yavaş bir şekilde kaldırımın kenarına çöktüm ve bacaklarımı kendime doğru iyice çektim.
annem söylediklerinde haklıydı.babamı ondan daha çok seviyordum.ondan her zaman daha çok ilgi görmüştüm.annem ise sadece işlerle ilgilenirdi.beni pek önemsemezdi.daha doğrusu önemsemesini istediğim yerde önemsemez alakasız yerlerde ise sevgisini gösterirdi.
karnımın ağrısı iyice şiddetlenince gözyaşlarımın dökülmesine izin verdim.hamzanın yanımda olmasını istiyordum.onun yanına geri dönmek istiyordum.onunla birlikte uyumak istiyordum.onun yanında kendimi fazlasıyla güvende hissediyordum.bana zarar vermeyeceğini beni ne olursa olsun koruyacağını biliyordum.
oturduğum yerden kalktım ve yürümeye başladım.nerde olduğumu bilsem hamzanın yanına geri dönerdim.evi bulmak için etrafta yürümeye başladım.öylece çıkıp gittiğim ve kaybolduğum için kendime küfürler ediyordum ama pek bir yardımı olmuyordu.
karşıdan gelen genç bir çıft görünce hızla onlara doğru yürüdüm.
"bakarmısınız acaba telefonunuzu kullanabilirmiyim."
