"Απρόσμενο Ξύπνημα" (Υπό Έκδοση)

5.Το Σημείωμα και Η Λάθος Επιλογή

ΓΚΟΝΤΡΙΚ

Α

κούω γέλια απ' την αίθουσα. Γυρίζω απότομα να δω από πού έρχονται και βλέπω την σερβιτόρα με μια άλλη κοπέλα. Στριφογυρίζω τα μάτια καθώς ακούω τον μονόλογο του πατέρα μου και προσπαθώ να τον αγνοήσω.

«Κοίταζε με όταν σου μιλάω» μου φωνάζει.

Συνεχίζω να κοιτάω τις σερβιτόρες που γελάνε όταν μου έρχεται στο μυαλό το τέλειο σχέδιο. Τα βλέμματά μας συναντιούνται και το στραβό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου στην σκέψη της ιδέας που μόλις μου ήρθε. Εκείνη αποστρέφει το βλέμμα της και εγώ διακόπτω τον πατέρα μου.

«Γκόντρικ σου μιλάω πες μου αν διάλεξες επιτέλους και σταμάτα.....»

«Εσύ σταμάτα ναι διάλεξα θα μάθεις πολύ σύντομα πατέρα» χαμογελάω με την ιδέα που μόλις μου ήρθε στο μυαλό.

«Μην μαλώνετε και φωνάζετε μπροστά σε τόσο κόσμο»

«Εντάξει αδερφούλα μου ηρέμησε. Σιγά το πράγμα, εξάλλου σε λίγο καιρό ο πατέρας μας θα θέλει να παντρέψει και εσένα έτσι δεν είναι; Να δούμε τότε τι θα λες» γελάω ξέροντας πόσο την πλήγωσα με αυτά που είπα και καλά της έκανα να μάθει να μην ανακατεύεται επιτέλους στις δικές μου δουλειές.

«Γκόντρικ μίλα όμορφα και μην ξεσπάς πάνω της τον θυμό σου. Εκείνη ξέρει το καθήκον της όχι όπως εσύ». Με τα λόγια αυτά ένιωσα ακόμα ποιο σίγουρος για την ιδέα μου.

«Ναι αδερφέ μου δεν το ξεχνάω» με κοιτάει με θυμό η Οφέλια.

«Πατέρα θέλω να ζητήσω την άδεια να βγω για λίγο έξω να πάρω αέρα γιατί δεν νιώθω καλά με τόσο κόσμο εδώ μέσα» του λέει εκείνη.

«Ναι κόρη μου μπορείς να βγεις αλλά μην αργήσεις πολύ»

«Φεύγω και εγώ λοιπόν για να επιστρέψω σε λίγο με τα καλά νέα, τώρα για ποιον θα είναι καλά δεν ξέρω» την τελευταία φράση την είπα πολύ σιγά για να μην την ακούσει αν και λίγο με νοιάζει η γνώμη του.

Επιτέλους είχα βρει τι πρέπει να κάνω και είχα ένα πολύ εύκολο θύμα για να το πετύχω. Ανυπομονούσα να δω την φάτσα όλων τους μόλις τους έλεγα τα νέα. Θα ήταν υπέροχη στιγμή.

Βγαίνω στην αυλή και βλέπω μπροστά μου το δάσος με τα δέντρα. Τότε τελειοποιώ το σχέδιό μου. Έτσι θα την παρασύρω να έρθει να με βρει. Είδα στα μάτια της πόσο ήθελε να δει το δάσος είναι η τέλεια παγίδα.

Επιστρέφω στην αίθουσα και περιμένω να την βρω κάπου χωρίς πολύ κόσμο γύρω της για να μην καταλάβει κανείς τίποτα. Έρχεται προς το μέρος μου και την φωνάζω δήθεν για να πάρω ένα ποτό.