Euphonious Voice under the Moonlight

Prologue

Prologue.

Around 10 pm when I decided to take a walk to my safe place to release the pain that I have right now,  baka kasi kapag sa maling lugar ko mailabas ang sakit ng nararamdam ko ay maibaling ko pa sa iba at magkaroon pa ng panibagong problema. Problema, problema , problema, walang katapusang problema. Kaya ito ako ngayon tinahatahak ang madalim na daan para makapunta sa paborito kong lugar na aksidente kong natagpuan nung ako ay sampung taong gulang pa lamang.

Makalipas ang mahigit 20 minutes na lakaran ay nakita ko na ang tulay na halos luma na dahil sa pagkakatag nito matagal na taon na ang nakakalipas. Umupo ako sa lapag nito at inilabas ang dalawa kong paa sa railings ng tulay at nakangiti kong pinagmamasdan ang ganda ng buwan. Sa mga oras na ito ay pansamantala kong kinalimutan ang tunay na dahilan kung bakit ako naririto at hinayaan ang sariling kumanta.

This time, this place
Misused, mistakes
Too long, too late
Who was I to make you wait?

Just one chance, just one breath
Just in case there's just one left
'Cause you know, you know, you know

That I love you
I have loved you all along
And I miss you
Been far away, for far too long

I keep dreaming you'll be with me
And you'll never go
Stop breathing if I don't see you anymore

Pagkanta ko habang nakatingin pa rin sa buwan at binabalikan ang nangyari ngayong araw na hindi ko nakita ang aking idol na si Darren Lyndon Gonzales Espanto. Akala ko after 1 year makikita ko na sya ulit pero wala eh hindi na kami nakabot. Hys, mabuti pa ang mga kaklase ko nakita at naabutan nila si Darren. Samantalang ako ito tulala at hindi parin makapaniwala sa pangyayari.   Masakit para sa akin ang hindi makita ang Idol ko pero hindi ko naalala ko rin sa mismong araw ding ito hindi man eksakto ang taon ay binawian din ng buhay ang pinakamahal kong mga magulang 3 taon na ang nakakalipas. Masakit mawalan ang mga magulang lalo pa't mulat na ako sa mga nangyayari sa paligid ko kaya naman ramdam ko ang sakit ng pangungulila at maiwan sa dalawa kong nakakatandang kapatid.  Kaya para makalimot saglit ay pumunta ako dito sa lugar na ito at hinayaan ang sariling kumanta at pagmasdan ang ganda ng buwan.

In our life we always find something that will help to "lessen" the pain we are experiencing or "escaped" to our reality. Sino ba naman kasi ang maka katagal sa nakakasakal na mundo. Samu't saring mga balita tungkol sa ekonomiya, politika, kalusugan,edukasyon, paglaganap ng mga pekeng balita, at iba pa. I wouldn't be shocked if some of you ask; is escaping to our problems will solve our problems? is that enough?  Well, maybe escaping to our problems will not solve problems but it will help you to refresh and think so that you will not end up screwing your own life again.

Nakakasawang laging umiiyak at laging bigo. Deserve ko ba ang ganitong buhay? lagi nalang ganito, konting saya tapos sandamakmak na kalungkutan.  Kaya napapadalas ako dito sa lugar sa ilalim ng buwan para naman mawala ang sakit na nararamdaman ko. Tapos sasabayan pa ng kanta, oh diba tagal ang lungkot.  

I, Azalea Brielle C. Dupont favorite place's is under the moonlight in the bridge. Whenever I have a problems I used to sings "Faraway" by Nickelback to my safe place (a bridge that can be seen the beauty of nature in moonlight.)

Don't get me wrong ah, pero mahiyain kasi talaga akong tao. Ang madalas lamang na nakakarinig ng kanta ko ay ang tahimik na lugar na ito at ang kwarto ko. Feeling ko kasi hindi maganda ang boses ko kaya naman hindi ko pinaparinig sa kanila pero kapag kumakanta ako ay gumagaan ang pakiramdam ko.

Mahigit dalawang oras din bago ko napagpasyahang umuwi ng bahay namin. Baka kasi magalala ang mga kuya ko, ubod pa naman ng oa yung mga yon.

Hindi nagtagal ay nakauwi na ako sa bahay at dahan dahan akong naglakad papunta sa taas para hindi nila malaman ang tumakas na naman ako hahaha.

Naligo ako habang nagpapatugtog ng playlist ng bl series ng thailand. Hindi ko man talaga maintindihan pero lahat yon napakinggan ko na sa youtube kaya alam ko ang meaning.

Kapag narinig na naman ni Kuya Ivan ang tugtugan ko nako maiinis na naman yon. Hindi dahil sa ayaw nya sa boys love pero dahil sa hindi nya maintindihan ang tugtugan ko at muka daw akong sira na nakangiti habang nakikinig. Eh sino ba naman kasing hindi ngingiti kapag naalala ang mga storya sa bawat kanta.