Called '' VERL" (((Hiatus)))

အပိုင်း ၆

'' ဘော့~~ ရှီ~~~ ဟာ့ ~~ ဟာ့ ''

ဒါကဘာဖြစ်တာလဲ ။ ဂန်းအာရဲ့ တစ္ကိုယ္လုံးက ပူလောင်မှုအတိနဲ့အတူ တစ်စုံတစ်ခုကိုတမ်းတနေမိတယ်။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သိသိသာသာပူလာတဲ့ကိုယ္က အဖျားတော့မဟုတ် ။

'' ဘော့ ရှီ အာ့ ဟာ့ ။ ငါ ~~ လိုချင်တယ် ~~~ ဘော့ရှီ ~~ ငါ့ကို ~~ လွှတ်ပေးပါ  ။ ~~ ''

အနီရောင်အိပ်ယာခင်းထက်ဝယ် တုပ်နှောင်ထားသောကြိုးတွေမှပြေလို့ငှာ ဂန်းအာရုန်းနေမိပေမယ့် သူ့ရဲ့လက်ကောက်ဝတ်နဲ့ ဖြူဖျော့ဖျော့အသားတွေသာ နီရဲကာနာကြင်လာတော့တယ်။ ကြိုးကား ပြေဖို့ရာလမ်းမရှိ ။

ဂန်းအာ ကိုယ်တိုင်သတိမထားမိလိုက်သည်က အခု အချိန်က သူ့အတွက် heat တက်ချိန်ဆိုတာပင် ။

'' ဘော့~~~ ရှီ~~~~~~ ''

.
.
.
.
.

.

________________________________________________________________

ဂန်းအာရဲ့ ငြီးညူနေတဲ့ အသံကြောင့် ဂွန်အိပ်ခန်းအရှေ့တံခါးကိုမှီလျက်ပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးရပ်နေမိတော့တယ်။

အထဲမှ ဂန်းအာရဲ့ဘော့ရှီဟူသော နာမည်ကို တတွင်တွင်ခေါ်နေတာက ဂွန့်အတွက်အဆင်မပြေလှပေမယ့်လည်း ကြိတ်မှိတ်သည်းခံရုံပဲရှိတော့သည် ။

ဘာလို့ဆိုရင်ဖြင့် အကယ်၍ ဂွန်ဝင်သွားခဲ့သည် ရှိသော် တစ်ရာရာခိုင်နှုန်းသေချာသည့် အရာက သူနဲ့ဂန်းအာနဲ့ လုပ်ဖြစ်မယ်ဆိုတာသာ။

ဂန်းအာအနေနဲ့ ဒီအချိန်မှာ ဘယ်သူဘယ်ဝါလဲ သေချာမသိမှာမလို့ အခုအချိန်က ဂန်းအာကိုပိုင်ဆိုင်နိုင်ဖို့အခွင့်ကောင်းတစ်ခုမျှသာ။

'' ငါမလုပ်နိုင်ဘူး ။ ငါမင်းကို မပိုင်ဆိုင်ရချင်နေပါစေ ။ ညစ်ပတ်တဲ့နည်းလမ်းတွေနဲ့တော့ သိမ်းယူမထားချင်ဘူး ''

ဂွန့်ရဲ့နှာသီးဝမှသည် သက် မရှည်တစ်ချက်ကို ဟူးခနဲ မှုတ်ကာထုတ်လိုက်ပြီးနောက် အိပ်ခန်းတံခါးကို ဟ ဟေလးလှ​ပ္ကာ ချောင်းကြည့်လိုက်ပြီး

'' ဂန်းအာ~~ မင်းက အရမ်းပေါ့ဆလွန်းတယ်။ ကိုယ့်ရဲ့အချိန်ကို ကိုယ္မမှတ္်ထားဘူး။ အကယ်၍ ငါသာဒီအချိန်ကို မမှတ်မိရင် မင်းအခုဆို စစ်မြေပြင်မှာ heat စက်ဝန်းနဲ့ရင်ဆိုင်ရတော့မယ်။
ငါသာခေါ်မလာခဲ့ရင် heatတက်နေတဲ့မင်းနဲ့ အတူတူအိပ်မယ့်သူက မင်းရွံရှာရတဲ့ မိစ္ဆာ တွေဖြစ်မလား ။ မင်းသိပ်လေးစားရတဲ့ မင်းရဲ့သွေးသောက်ညီအကိုတွေပဲ ဖြစ်မလား ။
အဲ့ဒီလိုနာကြင်ရမှာထပ်စာရင် ငါပဲအမုန်းခံမယ် ''