▪KAR TANESİ▪[ARA VERİLDİ]

•XVI•

"Senden uzak olduğumda
Her zamankinden daha mutluyum."

❄

Burnuma dolan ağır ilaç kokusuyla yüzümü buruşturdum.

Sıkıca yumduğum gözlerimi yavaşça araladığımda karanlık ile karşılaştım.

En son olanlar zihnime yavaş yavaş doluşmaya başladı. Korkuyla etrafıma baktım. Koluma serum takılmıştı. Üzerimde mavi bir hastane elbisesi vardı.

Başım yavaş yavaş ağrırken etrafımı süzdüm. Hemen karşımda koltukta uyuyan iri bedeni gördüğümde korkuyla öylece kaldım.

Kimdi bu? Barlasmı yoksa Baranmıydı?

Korkuyla yutkundum. Sakin olmaya çalıştım ama belimde hissetiğim acı bunu engelledi.

Baran o adamın kafasına sıkmıştı... Gözlerimin önüne yerdeki kan geldi. Sonra ise arkamda kafama silah dayayan adamın acı dolu bağırışı....

Farkında olmadan gözlerimden birer damla yaş düştü.

Barlas 'dan en başında uzak durmalıydım...

Gözlerimin önünde resmen cinayet işlemişlerdi. 2 insanın hayatına son vermislerdi.

Onlar katillerdi!

Gözlerimde yaşlar usul usul akarken sakinleşmeye çalıştım.

Saat kaçtı? Acaba Hakan beni aradımı? Yada başıma gelenlerden haberi varmıydı?

Çıplak ayaklarım yere değdiğinde tüylerim ürperdi. Sessiz bir şekilde bu odadan çıkmalıydım.

Derin bir nefes almaya çalıştım ama belime saplanan ağrı bunu engelledi.

Dudaklarımdan kaçan iniltiye engel olamadım. Acıyla gözlerim doldu.

Nolmuştu birden?

Korkuyla dudaklarımı dişlediğimde o tanıdık erkek sesi kulaklarıma doldu.

Sesindeki endişe kendini anında ele vermişti.

"Elif!?"

Endişeyle yanıma geldiğinde acımdan ağlıyordum.

Endişeyle bana bakarken beni yavaşça uzattı ve hızla konuştu.

"Elif ne oldu? Neren ağrıyor?"

Acizliğime bir kez daha ağladım. Canım çok acıyordu ve baş ucumda hayatıma girdiğinden beridir olaysız geçmeyen bir günümün olmamasına sebep olan adam bana korkuyla bakıyordu.

Baş ucumda annem yoktu...babamda...Hiç kimsem yoktu benim. Ben yalnızlığa mahkum bir ruhum..

Belkide onlar olsaydı şu an bambaşka bir hayatım olurdu.