කචුවත්ත පන්සල පුරාම ඒ හවස් වරුවේ බැතිමතුන් විශාල ප්‍රමාණයක් හිටියා.ඒ අය එක එක බලාපොරොත්තු ඉටු කරගැනීමේ අටියෙන් බෝධි පූජා ,සෙත්කවි, සහ එක එක ගණයේ පූජාවල් ක්‍රමින් සිටියා. පන්සලට පිවිසෙන තැනින් මිලදීගත් තෙල් ,මල් ,හදුන්කූරූ , එකින් එක පිළියෙල කළේ තිසුල සහා මාලනී ගේ(රුෂේන්ගේ අම්මා) අත්වලින්. දේශාන් සිටියේ විහාරයේ බෝමලුවේ ඇවිදිමින් බර කල්පනාවක.
තුන්දෙනාම පිළියෙල කරගත් මල් පහන් පූජා කරලා පන්සිල් සමාදන් වුණා. කියන්න ඕන හැම ගාථාවක්ම කියලා අවසානයේ පැන් කල අරගෙන බෝ සමිඳු වටේ ගියේ එකම එක ප්‍රාර්ථනයක් හිතේ තියාගෙන .ඒ රුෂේන්ව ඉක්මනින් සනීප වෙන්න කියන ප්‍රාර්ථනය යි.බුදුන් වහන්සේ සියලු දේ අතැර බුදුබවට පත් වුණු ඒ බෝධිය ලග අපි දහසක් ප්‍රාර්ථනා කරමි එක එක දේවල් ඉල්ලනවා. ඒ වගේම තිසුල , මාලනී සහ දේශාන් එදා ඉල්ලුවෙත් එකම එක දෙයයි ඒ රුෂේන් ගේ ජීවිතය.
බෝධි පූජාවත් ඉවර කරලා ඔක්කොමත් එක්ක විශ්ණු දේවාලයට ගියේ භාරයක් වෙන්න. එතනට ගිහින් භාරයක් වෙලා එළියට ආවේ ගෙදර යන්න.
පන්සල් මලුවේ තියෙන ශාන්ත බව නිසා තුන්දෙනාටම ගෙදර යන්න තදියමක් තිබුණේ නෑ. මාලනී තිසුලත් එක්ක වෙහෙර මළුවේ ඈතට ගියේ දේශාන්ව මග හැර යම් දෙයක් දැනගැනීමටයි.
"පුතේ ,ඔයාට කොහෙදිද අද අපේ පුතාව හම්බුනේ...කියන්න බලන්න "
"ම්ම් අම්මේ මේ..මේ.."
"ආ ඒක ඕන නෑ... මට කියන්න ඔයා අපේ පුතාව දන්නේ කෝමද ? "
"අම්මේ මේ..මේ..එයා මගේ යාලුවෙක්ගේ යාලුවෙක් ඒකෙන් තමයි අපි අදුරන්නේ .."
"ආ ඒමත් එකක්ද?.. හැබැයි මට රුෂේන් කිව්වේ වෙන කතාවක්.."
"මො..මොකක්ද අම්මේ ඒ"
"මන් හැමදේම දන්නවා දරුවෝ.. මම දන්නවා ඔයා එයා කවුද කියලා... මගේ පුතා මට හැමදේම කියනවා... අපි දෙන්නා යාලුවෝ වගේ ඒක නිසා මට හැමදේම වගේ කියනවා එයා... ඒ කෝම වුණත් අද මේ වෙච්ච දේට ඔයත් පොඩ්ඩක් හරි වගකියන්න ඕන ඇති...මොකද අපේ කොල්ලට වෙඩිතියන්න කවුරුත් එන්නේ නෑනේ.."
