HAROLD

Üç

* 12 SENE SONRA *

Harold aniden yataktan fırladığında küfür etti. Yine soğuk su ile uyandırılmıştı. Yine küfürler savurarak yataktan doğrulup yüzünü sildi. En azından sabahları yüz yıkama derdinden kurtuluyordu.

''Anne! Tanrım! Yeter. Suları boşuna harcama!!!!'' Diye bağırdığında kadın derin bir kahkaha attı. Harold ne kadar sinirlense de o da gülmeye başladı. Sinirlenmeyi bile beceremezdi. Hele Anne'ya karşı veya bu evden herhangi birinse karşı. Hepsi ailesiydi. Büyükbaba öldüğünde ona bu evi emanet etmişti. Bu evi ve içinde yaşayanları. Anne gibi ve diğer bir çok kişi gibi büyükbaba da sadece Harold'a güvenirdi. Büyükbaba bu dünyadan giderken yine kendinden başka herkesi düşünerek gitmişti. Harold büyükbabasının düşüncesiyle muhteşem gülüşünü sonlandırdı. Anne da ondaki durgunluğu görünce sustu. Yavaşça çok sevdiği oğlana yaklaştı. Artık büyümüştü. Boyu Anne'yı bile geçmişti. Ama kadın ona hiç olmamış evladı gibi bir sevgi besliyordu. Kötü olduğunda hemen anlıyor ve onun sorguya çekiyordu. Hep onu rahatlatıyordu. Evde her ne kadar 7 çocuk olsa da onların hepsi Anne da ayrıydı. Fakat Harold onun için daha bir ayrıydı.

''Neyin var Harold? Yine büyükbabayı mı hatırladın?'' Harold konuşmak yerine sessiz kaldı. Emindi ki Anne onu anlayacaktı. Şu son 12 yıldır hep aynısı olmuyor muydu zaten. Hala alışamamıştı Harold. O büyük yokluğu hala dolduramamıştı. Belki de hayatından Anne da olmasa gerçekten ne yapar bilemiyordu.

''Artık unutma vakti gelmedi mi Harold... Bu hem kendini hem de büyükbabayı üzüyor....'' Harold'un yeşillerinden yavaş yavaş damlalar süzülürken kadın kollarını oğlanın başına sardı ve onu göğsüne yasladı. Harold'un ağlaması daha çok şiddetlenirken iyice yemek kokan kadına sindi. Biliyordu. Bu hem kendini hem de büyükbabayı üzüyordu. Ama ne yapabilirdi. Yapamıyordu. Kendini engelleyemiyordu. Bu gözlerdeki yaşlar he zaman onun hatırasıyla akıyordu. Anne yumuşak hareketlerle ağlayan gencin kıvırcık yumuşak saçlarını okşadı. Bu saçları sırf o ağladığında değil her zaman okşamaya bayılırdı. Ama en azından bu onu biraz sakinleştiriyordu. Harold iyice kendini durdurduğunda kadından çekildi.

''Anne...'' Harold sessizce fısıldayıp yeşil buğulu gözlerini kadına dikti. Anne minik bir tebessümle onu izliyordu.

''Şimdi iyi misin Harold?''

''Evet... Daha iyi.'' Oğlan kafasını salladı.

''Hadi o zaman kalk işe geç kalacaksın!'' Anne göz kırpıp hazırlanması için odadan hemen çıktı. Harold üstündeki örtüyü çekip ayaklandı. İyice gerindi. ' Bir daha ağlamayacağım.' Her zamanki hatırlatmayı kendine hatırlatıp dolabına yöneldi. Çizgili bir beyaz gömlek ve altına kumaş bir siyah pantolon çıkardı. Hızlıca giyinip gömleğini güzelce pantolonunun içine soktu. Kısa bir an küçüklüğü aklına geldi. Önceden giyinmek için o kadar uğraşları ve askılıkları ile mücadelesi... Hatıralarına gülerken, aklına o maviler düştü. Ah o genç... Küçükken onu kurtaran süper kahramanı... Bir anda görünüp bir anda kaybolan o genç. Gerçekten de o süper bir kahramandı. O günü hatırladı Harold. Ona bakan o güzel deniz mavisi gözleri. Acaba şuan neredeydi o maviler. Tam 12 sene olmuşu. Ama hala Harold bir umu bazen onu kurtaran kahramanını Londra'nın o sokağında arardı. Eğer büyükbabadan sonra kaybettiği ikinci büyük şeyi sorsalar hiç düşünmeden onu söylerdi.

Onu bırakıp gittiğinde beri hep onu düşünmüştü. Küçüklük aklıyla onun insan değil de gerçekten bir melek olduğu bile düşünmüştü. Çünkü Harold'un hayatına bir anda girip bir anda geri çıkmıştı. Büyükbabanın ölümüne kadar hep onu düşünmüştü. Özleri her ihtimale karşı sokaklar da onu aramıştı. Fakat büyükbabanın ölümüyle beraber onu unutmuştu. Sanırım minik beyni bu kadar karmaşayı kaldıramamıştı. Çünkü iki üzüntüyü bir arada yaşamıştı. Şu son günlerde herhangi bir sabah işe giderken bir adamı ona benzeti. Ve o an her şey zihnine yine düştü. Büyük bir heyecanla adamı çekmişti ama ne azık ki o değildi. Harold büyük bir şok geçirmişti. Bu adam kahramanına çok benziyordu. Ama o denizler yoktu onda. Daha soluktu o adamın gözleri.