(Unicode)
" ယွန်းဂီ ရော ..မင်ယွန်းဂီ ဘယ်ရောက်နေတာလဲအချစ်ရေ"
စားပွဲခုံကိုမျက်နှာအပ်ပြီး မင်ယွန်းဂီ ဆိုတဲ့လူကိုလွမ်းနေတဲ့
အူလီ ကိုမျက်နှာမဲ့ကြည့်နေတဲ့ ဟယ်လင်း ကိုတွေ့တော့
ထယ်ယောင်း ပျော်သွားကာသူ့သူငယ်ချင်းမနှစ်ယောက်နားကိုပြေးမိသွားမိလိုက်သည်။ ဆူလီဆိုတဲ့တစ်ယောက်ကတော့ဘယ်ရောက်နေမှန်းကိုမသိ။
"ဟဲ့ နင်တို့ဘာလုပ်နေတာလဲ"
"လွမ်းနေတာလေ ငါရဲ့နှလုံးသားအူကြူကြူးလေးကိုလွမ်းနေတာ"
မင်အူလီ ရဲ့စကားကို ထယ်ယောင်းရီမိတော့ မျက်စောင်းထိုးကြည့်လာတဲ့ ထိုဟာမကို ထယ်ယောင်းနှာခေါင်းကိုဆွဲညစ်လိုက်ပြီး
"နင့်အူကြူကြူးကဘယ်သူလဲပြောစမ်းပါဦး"
ထယ်ယောင်း အမေးကိုပြန်မဖြေဘဲကြေကွဲနေတဲ့ အူလီအစား ဟယ်လင်း ကပဲ
"အဲ့ဒါ မင်ယွန်းဂီ ဆိုတဲ့တစ်ယောက်ကိုပြောနေတာ ဟိုကချောလွန်းလို့ပါဟယ် ပြီးတော့ချေနေတာ အူလီ မကရူးနေတာလေ ဟိုကပြန်မကြိုက်နိုင်တာသိရက်နဲ့ "
ဟယ်လင်းပြောတော့ လက်ခလယ်ထောင်ပြပြီး ပြန်လွမ်းနေတဲ့ အူလီ ကိုမနိုင်ဘူးဆိုပြီးပစ်ထားလိုက်ပြီး
"ဒါနဲ့ ဆူလီရောဘယ်ရောက်နေလဲ"
"အော်သူကဟိုဘက်ကျောင်းက နှာခေါင်းကြီးကိုသွားချောင်းတယ်လေ "
"နှာခေါင်းကြီးကဘယ်သူလဲ"
"ဟိုဘက်ကျောင်းတစ်ယောက်နောက်တွေ့ရင်ပြမယ် နာမည်ကတော့ နှာခေါင်းကြီးလို့ပဲမှတ်ထားလိုက်"
ဟယ်လင်းပြောတာတွေကို နားမလည်ဘဲ ထယ်ယောင်း တစ်ယောက် အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေတုန်း အမြဲတည်နေကာ တစ်လောကလုံးသူ့လုပ်စာထိုင်စားနေတဲ့ရုပ်နဲ့ ဟယ်လင်း တစ်ယောက် ချက်ချင်းချိုမြသွားကာ
"မင်္ဂလာပါ စီနီယာ ဂျီမင်း မနက်စာစားပြီးသွားပြီလား"
"ဟုတ်ကဲ့စားပြီးသွားပြီ ဗျ"
