(Unicode)
"ကောင်ရောကောင်မရောကိုတွေ့တာနဲ့တွေ့တဲ့နေရာမှာရိုက်နော် အကောင်က အမဲရောင် hoodie နဲ့တဲ့ ဂျွန်ဂျောင်ဂု ကိုများဘာကောင်ထင်နေလဲ မကြောက်မရွံ့ဒီလိုလာလုပ်ရအောင်"
. . . . . . . . . . .
"နောက်ဆုံးတော့ပြန်ရောက်လာခဲ့ပြီပေါ့ လွမ်းနေခဲ့တာ
ဒေါ်လေးချက်ကျွေးတဲ့ထမင်းရော ကိုရီယားကစားစရာတွေရော "
လေယာဥ်ပေါ်ကဆင်းလာ လာခြင်းလက်သီးလက်မောင်းတန်းကာပျော်ရွှင်နေတဲ့ ကင်မ်ထယ်ယောင်း
တီ ....တီ....တီ.. (ဖုန်းမြည်သံ)
"ဟယ်လို ဘယ်သူလဲမသိဘူး"
"ဘယ်သူလဲလုပ်မနေနဲ့ နင့်အမေသုံးယောက်"
ဖုန်းထဲကအသံနင့်အမေသုံးယောက်ဆိုတဲ့အသံကိုနားထောင်ရင်း ထယ်ယောင်း ပြုံးမိသည်။သူနဲ့ငယ်ငယ်ထဲကခင်လာတဲ့ ဂျောင်ဟယ်လင်း မင်အူလီ မင်ဆူလီ ဆိုတဲ့ကောင်မလေးသုံးယောက်က စကားပြောရင်လည်း သူများကိုဆိုအမြဲမကောင်းပြောတတ်သလို သူတို့သုံးယောက်သာအကောင်းဆုံးဆိုပြီးပြောတတ်သည်။ ထယ်ယောင်း ကိုတော့သူတို့ရဲ့သားလိုစောင့်ရှောက်တတ်ပြီးအခု korea ကိုပြန်ရောက်လာတာကလည်း ထိုသုံးယောက်ကြောင့်ပင်။
"ဟဲ့မကြားဘူးလားငါတို့ပြောတာကို"
တစ်ဖက်ကစွာစိနေတဲ့အသံကြောင့် ထယ်ယောင်း ရီလျက်
"ကြားတယ်နင်တို့အသံကို ဘာပြောမလို့လဲ"
"ငါတို့နင့်ကိုလာကြိုရမလားလို့မေးမလို့"
"ရတယ်ဒေါ်လေးကကားလွှတ်လိုက်ပြီတဲ့ ပြီးမှတွေ့မယ်"
ထယ်ယောင်းလည်းဖုန်းပြောပြီး လေဆိပ်အပြင်ကိုကားရှာရန်ထွက်တာတုန်း "ဟာဟိုမှာ hoodie အမဲနဲ့တွေ့ပြီလို့အော်ရင် တဖြည်းဖြည်းနည်းလာတဲ့အသံကြောင့် လှည့်အကြည့်ခေါင်းကိုသစ်သားတုတ်နဲ့လာထိတဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ထယ်ယောင်းလည်းအမှောင်အတိ။
ဂျောင်ဂု တစ်ယောက်ရိုက်ပြီးမှ သူရိုက်လိုက်တဲ့လူကိုအနီးကပ်ကြည့်တော့လူကောင်သေးသေးလေးဖြစ်နေတာကြောင့် လူမှားရိုက်လိုက်ပြီလားဆိုပြီးအံ့ဩနေတုန်း သူနားကိုပြေးလာတဲ့
ဆော့ဂျင်း ကိုကြည့်ကာ
