(Unicode)
အားကိုးရတဲ့သူငယ်ချင်းသုံးယောက်က မေဂျာခရီးထွက်သွားတော့ ထယ်ယောင်းမှာတစ်နေ့တစ်နေ့ပျင်းရိနေသည်။ထိုသုံးယောက်ကစိတ်ကြမ်းလူကြမ်းသလောက်အနုပညာမေဂျာတက်ပင်မယ့် ထယ်ယောင်း ကတော့နိုင်ငံခြားကပြန်လာသူပီပီ engစာမေဂျာယူလိုက်တာကြောင့် သူ့သူငယ်ချင်းမသုံးယောက်နဲ့မတူခြင်းဖြစ်သည်။
"ပေါင်မုန့်လုံးလေး ဘာစားပြီးပြီလည်း"
ကျစ်!!
ပါးစပ်ကလည်းပြောသူ့အရှေ့မှာဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့
ဂျောင်ဂု ကြောင့် ထယ်ယောင်း စိတ်ညစ်သွားသည်။ဂျောင်ဂု လိုကျောင်းကနာမည်ကြီးတစ်ယောက် ဒီလိုလိုက်စနေတာကြောင့် သူ့ကိုကျောင်းမှာကြည့်မရတော့တဲ့သူတွေကတနေ့ တနေ့ပိုပိုတိုးလာတော့သည်။ သူ့သူငယ်ချင်းမိန်းမဖိုက်တာသုံးယောက်အရှေ့မှာမပြောရဲပင်မယ့် သူတို့သုံးယောက်မရှိရင်တော့ ထယ်ယောင်း ကို စောင်းမြောင်းပြောတဲ့သူတွေကြောင့် ဂျောင်ဂုကိုတွေ့တာနဲ့ ရှောင်သော်လည်းမရ ထိုလူကလည်းသူ့မှမစရရင်သေသွားမလားဟူ၍ပေါက်ပေါက်ရှာရှာတွေးမိသည်။
"အတန်းရှိလို့သွားလိုက်ပါဦးမယ် "
အမေးတစ်ခြားအဖြေတစ်ခြားဖြစ်နေတဲ့ ထယ်ယောင်း အဖြေကိုသဘောမကျတော့ ဂျောင်ဂု မျက်ခုံးတို့စုကျုံ့လိုက်ရင်း
ထယ်ယောင်း လက်ကိုအားကြီးနဲ့ဆွဲကာ
"ငါနဲ့ခဏလိုက်ခဲ့ ကင်မ်ထယ်ယောင်း"
သူခေါ်တာကိုပေရပ်နေကာတွန့်စုတ်တွန့်စုတ်လုပ်နေတဲ့ ထယ်ယောင်းကို ဂျောင်ဂု တကယ်ကိုစိတ်မရှည်တော့။
"ခဏလိုက်ခဲ့ထယ်ယောင်း မင်းကိုဘယ်သူမှကိုက်မစားဘူး"
"ဟွန့် !"
ဂျောင်ဂု အပြောကိုဟွန့်ကခနဲလုပ်ကာ ထယ်ယောင်း မျက်နှာလေးကဆူပုပ်သွားတော့သည်။လူကိုပေါင်မုန့်လုံးလေးလို့ခေါ်တုန်းကခေါ် ပြီး အခုမှ ကင်မ်ထယ်ယောင်းတို့ မင်းတို့ခေါ်ပြနေတဲ့ ဂျောင်ဂု ကိုထယ်ယောင်းအမြင်ပြင်းကပ်မိသည်။ အမြင်ကပ်နေရင်းပင် ပေါင်မုန့်လုံးလေးကတော့ ဂျောင်ဂု ခေါ်ရာအနောက်ကိုပါသွားတော့သည်။
