Tijd.
Dat is alles wat het was in het begin: Tijd.
secondes, minuten, uren samen geperst om een masker te creëren dat nooit afgezet kan worden. Om een muur van staal te creëren dat nooit gebroken kan worden.Om een beeld te creëren dat nooit verandert kan worden.
Het was fout, het was niet oké. Het maakt niet wat zijn hart zei, het was onjuist. Elke fladder en hartslag betekent niks. Hij is niks. Zij zijn niks.
Het is gezegd dat het meest gebroken persoon kan verschuilen achter een perfecte glimlach.Lachen en grappen kunnen een persoonlijkheid waarmaken die nooit echt heeft bestaan.
Lachen en glimlachen vol met leugens om het meest gebroken persoon te verbergen wie alleen de waarheid wilt vertellen. Alleen wilt vrij breken van elke ketting die hem naar beneden haalt.
Maar de kettingen komen steeds strakker te zitten,verliezen nooit hun greep.Stikken hem van binnen en wikkelen hem met elk misleidend ding in zijn leven.Verduisteren zijn zicht en gedachten met doodelijke gedachten. Grijpen en trekken aan zijn hart.
Tot alles stopt.
Tot hij stopt met vechten.
Tot hij opgeeft.
En niks kan hem er van weerhouden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Maandag 15 Jullie, 2013 7:03 pm
Dit was het.
De druppel dat de emmer deed overlopen. Het laatste wat ik kon zien. De duw die ik nodig had om te breken. Het was klaar.
Ik kon voelen hoe het me opat, krabben en grijpen aan elke vezel dat ik ben. Zoeken voor iets om naar uit te reiken en vast aan te houden en nooit los laten. Wat was het? Schuld. Schaamte. Verlangen. Liefde.
Stomme liefde.
Waarom kan ik niet gewoon vergeten? Iedereen deed het. Waarom kan ik niet gewoon verder? Iedreen deed het? Ik ben de enigste die nog vast houdt aan iets dat nooit zal gebeurren. En waarom? Omdat het fout was. Fout in hun ogen. Walgelijk, verachtelijk, weerzinwekkend.
Maar voor mij? Het was zo zo prachtig. Hij is prachtig, en wij konden nog beter zijn.
Maar hij vergat net als de anderen deden. Hij ging verder maar ik ben altijd hier gebleven.
Ik bleef achter in een verleden dat nooit mijn toekomst zou worden.Plannen vergeten en weggegooid in het stof. Ik ben Harry niet vergeten, en ik beloof dat dat nooit zal gebeuren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Langzaam loop ik naar mijn donkere flat, weetend dat ik alleen zal zijn met de vrede die ik zo erg nodig heb.
Ik kan niemand in zijn ogen kijken nu,bang dat ze het misschien zien. Zien mijn gedachten en wat ik aan het plannen ben. Nee,ze zouden me proberen tegen te houden.
Met trillende handen pak in mijnsleutel uit mijn zak en open de deur. Alles ziet het er hetzelfe uit zo als ik me herinner maar als ik het licht aan doe neem ik elk detail in me op. Druk het in mijn geheugen samen met alles wat hier gebeurd is.
Een kleine glimlach komt op m'n lippen als ik overal loop, ik herinner me al de worstel wedstrijden. Al de gebroken vasen en alle preken die we kregen om dat we te onvoorzichtig waren.Het is en wonder dat we nooit sirieuse verwondingen hebben gehad van alles, maar het stopte ons nooit van proberen.
De woonkamer is altijd mijn favorite plek geweest, Vol met herinneringen van film avonden, popcorn gevechten en sleepovers. Het is ook een plek waar geheimen zijn gedeeld maar zelfs die geheimen zijn niet on duisterste. Niet mijn duisterste in ieder geval.
Ik loop naar de planken aan de muur met foto's van hun. Foto's van toen ik klein was en dan door naar de beste dag van mijn leven: Onze band.
Het moment dat we samen werden gezet was het beste moment uit mijn leven. Toen ik de woorden hoorden waren m'n armen gelijk om de jongen met het rommelige haar.Dat moment verandere allebi pns leven in meerdere manieren.
Ik kijk naar de andere foto's, ik zie alle monumentalen momenten van onze carrière. Onze eerste Brit winnen en ons eerste concert in Madison Square Garden. Al die momenten verdienen een glimlach van mij, maar alleen een kleine door al de gesprekken en verborgen herinneringen die met ze mee komen.
Ik schud m'n hoofd vrij van die gedachten en loop naar boven, ik negeer de rest van het huis als ik naar boven ga. Ik blijf naar beneden kijken en lop snel naar m'n slaap kamer. Ik zoek naar een kleine tas, open het en plaats een paar stukken kleding in de tas voor dat ik de rest van de spullen pak die eigenlijk nodig heb.
Mijn dagboek. Elke dag ingeschreven sinds de dag dat ik auditie deed bij X Factor. Een foto boek met elke foto waarvan ik vond dat er een speciale betekennis achterzit. En als laatst mijn laptop allemaal in de tas gepropt naast de dingen die daar verborgen waaren voor maanden.
Iets rechter staan en een laatste blik in de kamer maakt me zuchten en ik doe mijn ogen dicht. Nog meer herinneringen komen terug van lachen,zachte kusjes en liefde. Zo veel liefde. "Het is voor het beste." Fluister ik tegen mezelf voor dat ik de tas pak en terug loop naar beneden. Open de deur en kijk nog voor een laatste keer in de flat. Proberen om dat schild voor m'n hart te houden zodat ik niet van gedachten verander. Plaats dat masker over m'n gevoelens zoals ze me verteld hebben. Om iemand te worden wie ik niet ben.
"Vaarwel Harry.
En met dat verlaat ik de flat. Weetend dat ik nooit terug zal komen.
-------------------------------------------------
Aablief beartje hoofdstuk 1 :)x
