Louis Pov
15 Juli 9:42 p.m.
Ik heb de kaatste 2 uur besteed aan huilen,lachen en glimalchen naar meself. Kijkend naar elke foto in mijn fotoalbum en herriner elk verhaal dat erbij hoort. Zo veel geweldige tijden in m'n leven zijn er geweest in de laatste paar jaar met de jongens maar er was zeker meer voor dat ik ze ontmoeten.
Ik hou van elke herrinering dat mijn ouders een niew baby zusje thuis brachten voor me.De meeste jingens zouden het waatscheinlijk vreselijk vinden om vier zusjes te hebben maar ik heb het nooit erg gevonden. Met elk nieuwe zusje was ik nog blijer en werd ik nog beschermender. Ik herriner hoe jong ik was toen Lottie voor het eerst thuis gebracht werd maar ik was bij min moeders zijde de hele tijd. Ik wilde helpen met alles! Ik kon m'n ogen niet van haar afhouden voor dagen.Het was hetzelfde met allemaal en ik stapte gelijk in de 'Grote broer' rol.
Ze peste me heel veel toen ze opgroeide maar het was allemaal op een leuke manier. Ik kan niet eens na tellen hoeveel keer ik wakker ben geworden met mijn haar gedaan en makeu-up op m'n gezicht. Ze gaven me zelfs manicure behandeling gegeven. Ik was hun favorite aankleed pop en niet een keer ben ik boos op ze geworden.
Mijn zusjes zijn m'n wereld en ik koester ze zo veel. Ik kan me niet voorstellen dat ze me zouden zien in deze staat, dat is waarom ik niet thuis ben geweest in maanden. Ik voel een frons vormen op m'n gezicht als ik snel mijn telefoon pak en sneltoets m'n moeders nummer, niet geven om wat de tijd is. Ik moest ze laten weten dat ik van ze hou, ookal is het voor de laatste keer.
"Hallo?" een gbroken zegt na een paar seconden.
"Mam?"Heb ik je wakker gemaakt?" Ik hoor geschuifel voor dat haar stem duidelijker wordt. "Louis? Oh hey jongen! Nee je hebt me niet wakker gemaakt ik was gewoon aan het lezen lieverd,hoe gaat het?" Ik glimlach tegen mezelf als ik m'n moeders stem hoor. Mijn moeder is echt mijn anker en mijn blijvende beste vriend. Ik vertelde haar altijd alles, zelfs over m'n gevoelens over Harry. Ze was niet verbaasd toen ik het haar vertelde, ze rolde alleen haar ogen en zei "het werd tijd dat je je het ging realiseren!" Ze wist altijd het juiste te zeggen en op dit mient heb ik haar nodig.
"Het gaat.. Goed?" reageer ik.
"Wat is er liefie?" Ze weetaltijd wanner er iets mis is. Ik denk dat het dat stomme moeders instinkt is dat kinderen nooit kunnen ontsnappen. "Ik ben gewoon moe." Zeg ik, een andere betekenis gevend aan het woord moe.
"Ik luister..."
"Ik weet niet egt wat te zeggen mam..." Ik zucht. "Ik ben gewoon gestressed de laatste tijd en Ik zat hier gewoon door mijn fotoboek te kijken en mis jou en de meiden."
"Oh schatje wij missen jou ook..We hbben je nietgezien in maanden weet je en de meiden beginnen te vragen waarom." Ik krimp in een door haar antwoord weetend dat ik ze pijn doe.
"Ik weet het... het spijt me. Ik ben afgeleid."
"Eleanor?" ze spuugt haar naam uit alsof het een ziekte is. Ik grinnik zactjes "No nee, gewoon dingen aan m'n hoofd dat is alles..."
"Lou, jee weet dat je me alles kan vertellen tog?" Vraagt ze proberend een antwoord uit me te krijgen. Ik blijf stil voor een paar minuten bednken wat ik kan zeggen. Ik haal even diep adem en praat zachtjes en verdrietig in de telefoon.
"Ik mis hem gewoon..." Ze zucht aan de andere kant van de lijn en geeft een zacht verdrietig geluid als antwoord. "Mam kan ik je iets vragen.?
"Natuurlijk lieverd."
"H-hoe..." Ik aarzel een moment voordat ze me achtjes aanmoedigt. "Hoe ver zou je gaan voor de persoon waarvan je houdt?"
"Naar het einde van de aarde." Antwoord ze bijna zonder na te denken. "Als je van iemand houdt Louis doe je alles voor hun, ben je alles voor hun."
