Ada Masalı | PoyHaz

Yeniden

Bölüm 1

Begonvil.. yasemen.. ve akşam sefası.. eskiden evim dediğim yerin patika yoluna girdiğimde dört bir yanımı bu kokular sarmıştı..

Bu kokular beni geçmişe götürmüştü birden.. geçen yaza.
3 ay kalmıştım bu adada, ama bana sanki 3 yıl gibi geliyordu şimdi.. hatta belki de daha fazla.

Acıyla gülümsedim. Neler yaşadığımı anımsadım.. saf üzüntü, saf mutluluk.. hatta saf sevgiyi bile bu kısacık sürede tatmış, hem bu adaya, hem de ona aşık olmuştum. Ama şimdi koca bir boşluktaydım.. her geçen günde de daha da beni içine alıyordu o boşluk.

Eski evimin önüne geldiğimde gözlerim biraz ileride hiç ışığın yanmadığı o eve, onun evine takıldı..

Etraf bu akşam belki de burda bulunduğum süre zarfında hiç olmadığı kadar ıssızdı..

Cılız sokak lambasını saymazsak tek ışık kaynağı bu gece dolunay haliyle yüzünü bize gösteren aydı.

Bir an ürktüm. Burda olmak zaten yeterince tedirgin hissettiriyorken bir de bu tenhada daha fazla durmak istemedim.. çabuk gitmem için hemen harekete geçmem gerektiğini de farkındaydım, bu yüzden elimdeki anahtarla kapıma yaklaştım ve yavaşça açtım onu.

Gıcırtıyla açılan kapıyı ittirip kendimi içeri attığımda tanıdık atmosfer anıların zihnimden bir bir firar etmesini sağlamıştı.

Bizim Poyraz'la burda geçirdiğimiz geceler vardı. Burda ettiğimiz kavgalar, bağırışlarımız, sessiz kalışlarımız, aşık oluşlarımız vardı. Ama şimdi eski birer anından ibaretti tüm bunlar.. öyle olmak zorundaydı.

Küçük adımlarla yatağıma yaklaşıp üstüne oturdum.
Örtüsü üzerindeydi hala. Ama kullanılmamaktan eskimiş miydi emin olamadım.

Odanın ışığını açıp 'ben buradayım' diye bağırmak istemediğimden yatağımın hemen ucunda duran masanın üstündeki lambaya uzanıp yakmayı tercih ettim.

Hala çalışıyordu.. bu ışık etrafı incelemem için yeterliydi.
Her yerin temiz olduğunu fark ettim oda aydınlanınca, fazla temizdi hatta. Arada annem burayı temizletiyor olmalı diye düşündüm, belki bir gün kısa bir süreliğine de olsa döneceğimi tahmin etmişti..

Düşünmeyi bir kenara bırakıp bir süre çevremi göz hapsine aldım, tekli koltuğumu, onun yanında duran yerdeki küçük pufu ve masanın üzerindeki bir iki incik boncuğu inceledim.

Her şey hatırladığım yerinde duruyordu.. benden sonra kimse onlara dokunmamıştı anlaşılan..

Bir süre sonra gözüm bu adaya ilk geldiğim günlerden birinde çizdiğim yalan ağacına takıldı.

Bu ağacı söylediğim yalanları unutmamak için çizmiştim ve bu adadan gittiğimde her biri için bir iyilik yapacaktım.

Yapmıştım da..

Sadece tek bir yalanımı temize çekebildiğim için onun dışında her biri adına bir iyilik yapmıştım.

Burada oturup saatlerce geçmişi düşünüp, kalbimin acılarla dolmasına izin verebilirdim ama bunun kimseye bir yararı olmazdı. En iyisi bir an önce buradan çıkıp gitmek gibi görünüyordu.

En iyisi hemen ayakkabıları alıp gitmekti.
Annemin odanın köşesine bıraktığı valizime gittim, içinden siyah ayakkabıları bulup çıkardım.. onların sığabileceği siyah bir çantayı da alıp içine yerleştirmiştim.

Evet, burada işim bitmişti. Valizimi tekrardan kapatıp evime, eski evime son bir kez göz atıp kapıdan dışarı çıktım.

Kulpu tutmayı bıraktığımda sert ve tok bir ses çıkararak kapandı kapı arkamdan.