{Unicode}
ဒါလေးက project မှာ မဲပေါက်ထားတဲ့ အစ်မအတွက်ရေးပေးထားတာလေးပါ။ wp ကစာဖတ်သူတွေပါ ဖတ်လို့ရအောင် တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ completed ဖြစ်ပြီးသား short story လေးမို့ အဆုံးထိ ဖတ်ပေးကြပါဦးလို့ ♡
~~~~~
တဖွဲဖွဲကျနေတဲ့ ငွေနှင်းမှုန်တွေကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ဟာ စိုထိုင်းကာ အုံ့အုံ့မှိုင်းမှိုင်း။ ဒီဇင်ဘာလရောက်ပြီမို့ အအေးဓါတ်ကလည်း ပုံမှန်ထက်ပိုနေသယောင်။ ညခုနစ်နာရီလောက်သာ ရှိသေးပေမယ့် ပတ်ဝန်းကျင်က တိတ်ဆိတ်နေနှင့်ပြီ။
နှင်းဖုံးနေတဲ့လမ်းပေါ်မှာ စက်ဘီးနင်းရင် ဘီးချော်မှာစိုးတာကြောင့် နမ်ဂျွန်း စက်ဘီးလေးကို လက်ကတွန်းပြီးသာ လျှောက်လာခဲ့ရသည်။ လမ်းက ဖိနပ်နဲ့ချောနေလို့ ချော်မကျအောင် သတိကြီးကြီးထားရင်းနဲ့ပေါ့။
"Meow.. meow"
နမ်ဂျွန်းနေတဲ့လမ်းထဲ ချိုးဝင်လာတုန်း ကြောင်လေးတစ်
ကောင်အော်နေသံကို နီးနီးနားနားကနေ ကျယ်လောင်စွာကြားရတာကြောင့် နမ်ဂျွန်းဟိုဟိုသည်သည် ကြည့်လိုက်မိသည်။ ကြောင်နဲ့တူတဲ့ သဏ္ဍာန်မျိုးကို အရိပ်လေးတောင် မမြင်ပေမယ့် အော်နေသံက ရပ်မသွား။
ကြောင်လေးတွေ ချစ်တတ်တဲ့သူပီပီ နမ်ဂျွန်းဒီအတိုင်း ကျော်မသွားနိုင်ပါ။ ကြောင်လေးက အေးလို့အော်နေတာလားမသိ။ အကယ်၍ ပိုင်ရှင်မရှိတဲ့ ကောင်ငယ်လေးဆိုရင် သည်လိုရာသီဥတုမျိုးနဲ့ အပြင်မှာတင် အေးခဲပြီး သေသွားနိုင်သည်မဟုတ်ပါလား။
အသံတဆာဆာနဲ့ ဘယ်ချောင်ကနေ အော်နေမှန်းမသိတဲ့ ကြောင်လေးကို ထွက်လာဖို့ နမ်ဂျွန်းကိုယ်တိုင် ကြိုးပမ်းရတော့သည်။ ပါးစပ်က တမီမီနဲ့ အော်နေသလို ကြောင်လေးတွေအသံလို တမြောင်မြောင်လည်း လုပ်နေမိသေးသည်။ တခြားလူမြင်ရင် ထိုင်ရယ်နေမလားပဲ။
ငါးမိနစ်လောက် စောင့်နေပြီးတော့မှ ခပ်ပိန်ပိန်ကြောင်လေးတစ်ကောင်က သစ်ပင်အကွယ်နားလေးကနေ ထွက်လာလေသည်။ နမ်ဂျွန်းကိုမြင်တော့ အဲ့ခပ်သေးသေး အဖြူလုံးလေးက ချက်ချင်းမလာဘဲ ကြောင်ကြည့်နေသေးတာ။
