{Unicode}
"လူကြီး!"
နမ်ဂျွန်းအလုပ်က ပြန်ရောက်တိုင်း လူကြီးဆိုတဲ့ ကြိုဆိုသံကို ကြားရမြဲ။ အဲ့ဒါအပြင် လူကြီးလို့ခေါ်ပြီး ဂျီကျသံ၊ ချွဲသံလေးတွေကို နမ်ဂျွန်းနေ့တိုင်း မကြားရမနေနိုင်သလိုတောင် ဖြစ်နေပြီ။ တစ်ယောက်တည်းအဆင်ပြေနေရင်းက နမ်ဂျွန်းဘဝထဲ ဝင်လာတဲ့ကောင်လေးကို လက်လွှတ်မပေးလိုက်ချင်။
လောဘကြီးတယ်ပဲပြောပြော တခြားနေရာကို ထွက်မသွားစေချင်ပါ။ သူ့မှာလည်း သူ့အကြောင်းနဲ့ သူ့အတိတ်တွေ ရှိနေမှာပေမယ့် မေးမယ်လို့စကားစတိုင်း မှိုင်ထွေထွေလေး ဖြစ်သွားတတ်လို့ နမ်ဂျွန်းမမေးမိတော့။ သိလည်းမသိချင်။ ဒီအတိုင်း အနားမှာရှိနေရင်ကို ကျေနပ်တာမို့လို့။
"လူကြီးအတွက် surprise ရှိတယ်"
အလုပ်ကပြန်ရောက်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လာလာချင်းမှာပဲ ဂျီမင်က ဆီးကြိုပြီးပြောတာကြောင့် ဘာဖြစ်မလဲဆိုတာ နမ်ဂျွန်းသိချင်သွားသည်။ ဒီနေ့မှ ထူးထူးဆန်းဆန်း။
"ဘာစပရိုက်စ်လဲ မင်နီး"
"ဟီး..."
ဟီးခနဲ တစ်ချက်ရယ်ကာ "Ta da!" ဟုရေရွတ်ရင်း သူ့ကျောနောက်မှာ ဝှက်ထားတဲ့ သူ့လက်ကို နမ်ဂျွန်းမျက်နှာရှေ့ ဆန့်တန်းပြလာသည်။
"အား!!"
နမ်ဂျွန်းရဲ့ အော်သံကြောင့် ခြံထဲက သစ်ပင်မှာအိပ်တန်းတက်ဖို့ ပြင်နေတဲ့ ငှက်တစ်သိုက် ဝုန်းခနဲ ပျံပြေးကြလေသည်။ ဂျီမင်ဆိုတဲ့ ဟာလေးက မြွေတစ်ကောင်ကို ခေါင်းကနေကိုင်ထားရင်း တွဲလောင်းကြီးချပြမှတော့ ကင်မ်နမ်ဂျွန်းတို့ အော်မိတာမှားတယ်မထင်။
"ခိခိ၊ အသေကြီးပါ လူကြီးရဲ့"
"ဂျီမင်!"
နမ်ဂျွန်း လေသံမာတော့ ဂျီမင်ဟာ ချက်ချင်းမျက်နှာလေးငယ်သွားသေး။ ဆိုးလို့ရမှန်းသိလို့ သပ်သပ်ဆိုးနေမှန်း နမ်ဂျွန်းသိသည်။ သူဆိုးသမျှ နမ်ဂျွန်းကလည်း အကုန်ခွင့်လွှတ်၊ အလိုလိုက်မိနေတာကိုး။ တစ်ခါလောက်တော့ ဆူပေးမှ။
