මගේ ඒන්ජල් නැතුව ගෙවුණු මේ අවුරුදු හතර මට නම් දැනුණේ හරියට කල්ප ගානක් වගේ...
එදා එයාව අන්තිමට දැක්ක දවසෙ ඉදන් අද මේ මොහොත වෙනකන් මට මගේ ඒන්ජල් අමතක වුණු වෙලාවක් හිතාගන්නත් බැරි තරම්... කොටින්ම කියනව නම් මගේ රෑ හීන වල පවා මම දැක්කෙ එයාව විතරයි...
එදා Art class එකේ අන්තිම දවසෙදි එයාගෙ hyung එයාව එක්කන් යන්න ආවම එයා මාව බදාගෙන හයියෙන් අඩපු හැටි.....
තාමත් ඒක මතක් වෙද්දි මගේ හුස්ම ටික හිරවෙලා වගේ මට දැනෙන්නෙ...
Hoseok hyung ගෙ හොදකමට එදා එයා මට කොල කෑල්ලක එයාගෙ Phone number එක ලියල දීලා ගියා...
එයා මට කිව්වා අවුරුදු හතරකට පස්සෙ එන ජනවාරි මාසෙ වෙනකන් මට ඒ number එකට කිසිම messege එකක් දාන්න එපා කියලා.
එහෙම වුණොත් මගේ ඒන්ජල්ව මට නැතිවෙයි කිව්ව...
මම එයාට පොරොන්දු වුණා වගේම අවුරුදු හතරක් ඉවසගෙන හිටියා.
පස්සෙ මම දැන් සති දෙකකට කලින් ඒ number එකට messege එකක් දැම්මෙ එදා ජනවාරි පළවෙනිදා වුණ නිසා....
මාව පුදුම කරල ඒ මොහොතෙම hyung ගෙන් මට reply එකක් හම්බුනා.
එයා කිව්ව දැන් එයා මාව විශ්වාස කරනවා කියලා.
ඒ වගේම මේ මාසෙ අන්තිමට ආපහු එයාලා කොරියා එනව කියලත්...
මට දැනුණ සතුට මෙච්චරයි කියන්න බැරි තරම්...
එදා මම කෑ ගහල ඇඩුවා සතුට වැඩිකමටම....
දැන් මම කොරියාවෙ ගොඩක් ප්‍රසිද්ධ fashion design company එකක designer කෙනෙක්....
මම ඒ Company එකේ මුලින්ම වැඩට ගියේ trainer කෙනෙක් විදියට..
මගේ college එකේ අන්තිම අවුරුද්දෙදි...
ඒත් මේ ගතවුණු අවුරුද්දක් වගේ කාලය ඇතුලත මට පුළුවන් වුණා ඒකෙ ඉන්න දක්ෂම designer ල අතරින් කෙනෙක් වෙන්න .
මගේ boss නිතරම වගේ මාව අගය කරනවා මගේ design අනිත් අයගෙ ඒවට වඩා ගොඩක් වෙනස් වගේම ලස්සනයි කියලා. ඒවා වල වචන වලින් කියන්න අමාරු ගොඩක් දේවල් හැංගිලා තියනව වගේලු.....
♦♦♦♦♦♦♦
Thank you for reading & voting
Sorry for mistakes 💜
